Met het project 'Sound Tracks' is drummer Yves Peeters aan zijn debuut toe als bandleider. Hij maakte naambekendheid aan de zijde van onder meer Peer Baierlein in diens kwartet (het vroegere Jazzisfaction) en is tevens te horen op het jongste album van zangeres Barbara Wiernik uit 2009. Voor zijn eigen 'Sound Tracks' blikte hij richting Amerika, het land waar hij schijnbaar zijn hart verloren heeft. Bassist Nicolas Thys woonde er bovendien lange tijd en reikt enkele prachtige composities aan. Verder wordt de Yves Peeters Group bevolkt door ontluikend sax-talent Nicolas Kummert (net als Nicolas Thys lid van Jef Neve's funk-band Groove Thing), gitarist Frederik Leroux en Geert Hellings op lap steel, een gitaar die men op zijn schoot legt tijdens het bespelen.
Al van bij het begin wordt duidelijk dat 'Sound Tracks' flirt met de kitsch. Yves Peeters liet zich leiden door de americana en op bepaalde momenten klinkt het album bijgevolg mierzoet. Het merendeel van de tijd overstijgen de muzikanten dat overdadig romantische karakter echter. De composities zijn immers intelligent en de luisteraar die bereidt is zich langzaam te laten meevoeren langs de spreekwoordelijke Route 66, valt van het ene aandoenlijke nummer in het volgende. Opener 'New Mexico', een compositie van Nicolas Thys waarin niet wordt geïmproviseerd, is een melancholische meezinger. In het stuk met de grappige titel 'Moenieworrienie', gecomponeerd door Yves Peeters, staan puntige ritmes centraal. Nicolas Kummert speelt een swingende solo, terwijl de indianen (vrij vertolkt door Nicolas Thys?) in de achtergrond lijken te participeren. 'Billy Pilgrim' heeft duidelijk voeten in de aarde bij de blues, wat een vettige gitaarintro oplevert. Daarna trekt Yves Peeters het nummer met zijn rock-ritmes open en ontplooit zich eens te meer een prachtige melodie. De gitaarsolo gaat daarna verder, onstuimiger dan eerst, richting een geweldige climax. Dat zijn de momenten waarop duidelijk wordt dat het Yves Peeters niet louter te doen was om een gesuikerde ode aan Amerika.
Na 'Lifeline', met een heerlijke solo van Nicolas Thys, rolt de luisteraar vanzelf binnen in 'Petit Simon Millionaire', geschreven door Nicolas Kummert. Het verrassende openingskoor illustreert dat de Yves Peeters Group verder kijkt dan een conventionele invulling van de jazz en dat siert. Kummert speelt een verrukkelijke, sprookjesachtige solo, waaronder de band steeds meer gepassioneerd gaat begeleiden. 'Slow Beauty', met een sacrale intro, ontpopt zich tot een statische ballade, met een zelfde verstilde schoonheid als 'After Life'. De ontroerende melodie van 'Ritual' heeft iets magisch, waarover Kummert intens soleert. Eindigen doet het album met het zweverige 'New Mexico epilogue', een bloedmooie en erg subtiele compositie met een heel dense harmonie.
'Sound Tracks' klinkt in zijn geheel misschien gelikt en gemaniëreerd, maar wie door die façade heen kijkt, ontdekt een wereld vol prachtige muziek. Een debuut dat kan tellen, waar de luisteraar telkens wat meer in groeit. Klasse!
Meer over Yves Peeters Group
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
