Dat komt ervan. Als band een ijzersterk debuut presenteren dat drie jaar na het verschijnen nog altijd aan de ribben kleeft, maakt het niet gemakkelijk een waardige opvolger op te nemen. ‘Sound Tracks’, waarmee de Yves Peeters Group in 2010 op de cd-markt debuteerde, heeft nog altijd niets van zijn magie verloren: hoewel niet het album van de meest complexe keuzes, creëerden Peeters en co een atmosferische spankracht die de luisteraar telkens weer meeneemt op weg door een smeulend Amerikaans-aandoend landschap. Veel meer dan puur vanuit de jazz leek het wel alsof de musici klanken bij een imaginaire film hadden voorzien: het debuut leek immers niet strikt onderhevig aan muzikale regeltjes, maar voltrok zich intuïtief en trok onder meer daarom als een frisse wind langsheen verscheidene Belgische podia en huiskamers.
Met zijn voorganger heeft ‘All You See’ gemeen dat er geen logica heerst waaraan de kwartetleden zich te onderwerpen hebben. Nog steeds wordt er vrijelijk vanuit de lyriek gedacht. Schijnbaar eenvoudige composities met vrij basale percussie (zoals ‘Matongé’ en ‘Hats & Bags’) kunnen zich op die manier toch ontpoppen tot nummers met een aanstekelijk karakter. Inmiddels werd Geert Hellings, die het vorige album ondermeer met het kenmerkend geluid van zijn lapsteel een verrassende toets gaf, uitgewuifd en is de Yves Peeters Group een kwartet geworden. Die reductie qua bezetting is de intensiteit van het samenspel alleen maar ten goede gekomen. Bandleider Yves Peeters ziet er duidelijk op toe dat er niet zomaar in traditionele improvisatierondjes wordt vervallen. Het feit dat thema’s die in principe catchy genoeg zijn om het in het popcircuit te maken improvisatorisch onder handen worden genomen, wekt bijvoorbeeld nog altijd verwondering op. Ook het gevoel voor humor hebben deze vier musici nog lang niet afgezworen: hoewel het album ‘All You See’ heet, komt de flaptekst niet verder dan ‘All You’. Het zien wordt dus aan de fantasie van de luisteraar overgelaten…
Live werd dit album overigens voorgesteld in een concertreeks visueel opgeluisterd door Joop Pareyn: een zoveelste teken aan de wand dat Peeters zoekt naar een verhaal dat nog niet verteld is. Deze keer gaat hij daarvoor eerder bij de Afrikaanse dan bij de Amerikaanse cultuur te rade: afsluiter 'Bamako' getuigt daar op indringende wijze van. Peeters' muziek draagt absoluut geen sporen van vermoeidheid of holle retoriek, en elk voor zich weten de buitelingen makende Nicolas Kummert, een geïnspireerde Frederic Leroux en (rots in de branding) Nicolas Thys ook nu weer stukjes van zichzelf in het grotere geheel te verwerken. Toch is ‘All You See’ geen ‘Sound Tracks’: compositorisch zit het album iets braver in elkaar en bij dit geluid ontstaat niet meteen het verlangen de koffers te pakken en op lange reizen te vertrekken. Wat uiteraard niet wegneemt dat het bij ‘All You See’ nog steeds heerlijk (blind) wegdromen is.
