Een contract bij ECM kan veel betekenen voor een muzikant. Dat illustreert de casus van Wolfert Brederode, die inmiddels als bandleider twee albums voor de platenmaatschappij mocht opnemen en onderwijl in Nederland uitgroeide tot een heuse ster. Hier, in het kwartet van landgenoot en saxofonist Yuri Honing, is Brederode ook van de partij, samen met Joost Lijbaart – waarmee de toetsenist overigens eerder een intiem dubbelalbum opnam – en contrabassist Ruben Samama, kort geleden nog lid van het Jef Neve Trio. Een line-up die bepaalde verwachtingen schept kortom, want Samama durft al eens naar de elektronische effecten grijpen, Lijbaart kan zijn percussie quasi melodisch aanwenden en over lyriek moet men Brederode niets meer leren: potentieel genoeg in deze band. Ook Honing heeft, zo blijkt meteen, kaas gegeten van het schrijven van prachtige thema's. Toch is 'True' geen overweldigende plaat, precies omdat het kabbelen hier schijnbaar tot het motto van de hele cd verwordt. Waardoor, hoe gloedvol de muziek ook, de luisteraar blij mag zijn als hij of zij aan het eind van de rit nog wakker is.
Men zou dit akoestisch kwartet kunnen vergelijken met een hoog opgeleide cinematograaf die op een desolate locatie een film wil maken. De beelden zijn schitterend, de crew werkt fantastisch samen, maar toch lééft het eindresultaat niet, omdat er geen verhaal is, geen diepe, universele emotionaliteit. Precies dat uitdragen van een verhaal waar een publiek in kan meeglijden, is wat op 'True' mankeert, of het zou altijd hetzelfde relaas moeten zijn: dat van het gebroken hart, de van hoop verstoken minnaar, de wegkwijnende epicurist. De melodieën zijn er absoluut naar: in de bijna meditatieve kalmte – hoewel Lijbaart niet bepaald als een watje zit te drummen – kan iedereen wel een flard van zichzelf oppikken. Desalniettemin blijft 'True' een te eenzijdig album, waarop het hele mogelijke spectrum helaas vernauwd wordt tot een enkele soort muzikale beleving.
Voor 'True' bestaat er zeker een publiek, maar of dat in de traditionele jazzkringen moet gezocht worden, is maar de vraag. De klankrijkdom van het album wordt gelukkig wat opengetrokken, bijvoorbeeld door Brederode op harmonium te laten spelen, maar dan nog blijft Honing een fluisterende melancholicus die zich geen energetische escapades permitteert. De reprise van bepaalde thema's versterkt nog het gevoel dat de luisteraar onderweg in een lucide dromer verandert, in een toestand half wakend, half slapend het album oppikt, met leidmotieven die de mystieke ervaring zouden moeten vergroten. 'True' is wat dat betreft echter te weinig ambitieus, want ook een droom kan of zijn minst spannende, erotische of geestesverruimende connotaties hebben.
