Axl Rose en zijn vrienden brachten eerder dit jaar maar liefst 15 jaar na hun laatste wapenfeit eindelijk een nieuwe cd uit. Daarmee vergeleken valt de zeven jaar bij Yum (de debuutplaat 'Monokid' verscheen in 2001!) nog vrij goed mee, al valt er wel wat ter verdediging aan te halen om deze periode te verklaren. Lennard Busé, de frontman van Yum, componeert op een dag vlug een liedje waarmee hij zijn nieuw aangekochte synthesizer kan testen. Het nummer, 'Ticket Naar de Zon', groeit vervolgens ongewild uit tot een hit en wat oorspronkelijk als grap begon groeit uit tot het Yum-nevenproject Superdiesel. Door het succes verschijnt er later zelfs een heus full-album. Nu de hype evenwel al een hele tijd uitgewerkt is, richten Lennard Busé en Reinert D'Heane zich echter terug voor de volle 100% op Yum.
Een eerste vaststelling is dat Yum anno 2008 ondertussen uitgebreid is van twee naar vier vaste leden. Naast kernleden Lennard Busé en Reinert D'Haene (ex-Ashbury Faith, De Beenhouwerij) zijn ook Matthias Van der Hallen (ook al ex-Ashbury Faith, Monkypussy) en Jeroen Swinnen (Daan, Vive La Fête, ...) fulltime lid geworden van de band. Een grote aanpassing aan het bandgeluid heeft dit echter niet met zich meegebracht. Ook al klinkt 'Dreaming in Colour' iets compacter en directer dan de voorganger 'Monokid', nog steeds krijgen de popnummers een vette laag elektronica en synthesizer over zich heen gegoten. Zo doet de eerste single van het album, 'Be As One', wel heel erg als iets van A Brand aan, een band die hen op ditzelfde terrein qua populariteit en airplay ondertussen met een rotvaart voorbijgestoken zijn. Maar dat neemt niet weg dat het, net als de nieuwe single 'All She Said' overigens, een vlot in het oor liggend nummer is dat niet zou misstaan op de playlist van de meeste nationale radiozenders. Ook al kan deze ruime reikwijdte in hun voordeel werken, het neemt niet weg dat het net die weggeslepen kantjes zijn die de nummers iets te vrijblijvend maken om echt te blijven hangen. Een eigenschap die bijvoorbeeld ook de laatste releases van Ozark Henry zo typeren. De meeste overige tracks op de plaat hebben af te rekenen met hetzelfde euvel, maar een echt ondermaats nummer is op deze release niet te vinden. Enkel 'Phoney' heeft een iets te repetitieve tekst om te blijven boeien en de outro van afsluiter 'Feels Like Home' duurt net dat tikkeltje te lang waardoor de luisteraar geneigd is om nog voor het einde de stopknop van de cd-speler op te zoeken. De grootste troef van Yum is en blijft echter de typische stem van Lennard Busé, welke over een zeer aangenaam, beetje nasaal timbre beschikt. Jammer genoeg moet ook die stem soms iets te ver gezocht worden in de productie.
Na jaren van stilzwijgen keert Yum dus terug met een lekker wegluisterend popalbum. Grootste probleem is echter dat het totaalpakket net iets te glad uit de boxen glijdt en vervolgens – jammer genoeg - ook oor in, oor uit. In tijden waarin de gehypete bandjes in de onnoemelijk grote kweekvijver van de pop en rock elkaar in sneltempo opvolgen, zal het verdomd moeilijk worden om nog op te vallen met deze release. Maar er staan zeker een aantal tracks op 'Dreaming In Colour' die de nodige aandacht en airplay verdienen. Bovendien laat die nieuwe cd van Ozark Henry toch nog wel even op zich wachten...
Meer over Yum
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
