Vreemde titels en fantasierijke covers: de Belgische band Yuko heeft er sedert de release van haar debuut in 2008 een patent op. ‘Long Sleeves Cause Accidents’, de naam waar de derde langspeler van de groep naar luistert, is een verwijzing naar het absurde credo waarmee vrouwen tijdens de Tweede Wereldoorlog de fabriek in moesten, om hun echtgenoten aan het front te vervangen. De mouwen opsloven en aan het werk gaan: het is precies wat ook frontman Kristof Deneijs moest doen na de successen die ‘As If We Were Dancing’ te beurt vielen. Het parcours van de groep, dat zich van de compromisloze post-rock van debuutalbum ‘For Times When Ears Are Sore’ naar het meer hitgevoelige geluid van de opvolger bewoog, is ondertussen gestrand bij wat misschien wel een stijl zou kunnen zijn die Yuko in de toekomst blijft aanhouden. Epische pop, gebolsterde melancholie, donker-bevrijdend escapisme: you name it, maar weet dat het de lading hoe dan ook niet volledig dekt.
Initieel was het de bedoeling van de bandleider om een album te maken met covers van religieuze klassiekers, maar dat plan werd voorlopig opgeborgen. Deneijs’ fascinatie voor de spirituele dimensie van muziek stopt hij op deze plaat echter niet weg: de ijle vocalen van Deborah Cachet die in ‘Dive!’ ergens vanuit de hoogte weerklinken, vormen er in de eerste minuten al een uitstekend voorbeeld van. In ‘While You Figure Things Out’ legt Jasper Maekelberg dan weer breed ademende gitaarvelden neer, waarop Deneijs een breekbare bekentenis van spijt lijkt te plaatsen. Erg aanstekelijk hier is het drumwerk van Karen Willems, die ook elders het vuur aan de lont steekt. In ‘Justine Part 1’ goochelt ze bevallig met percussie, waardoor Maekelberg zich dan weer geïnspireerd weet, met een fijne begeleidingspartij tot gevolg. Het duo kan het doorheen de hele plaat overigens uitstekend vinden: ‘You Took A Swing At Me’ is er tevens een illustratie van, hoewel Yuko zich hier van een kant laat zien waar radiostations misschien minder in geïnteresseerd zijn. Het is een gevoelig, onweerstaanbaar nummer, zonder dat de luisteraar precies de vinger kan leggen op de magie ervan.
Yuko is er tot op heden altijd in geslaagd albums samen te stellen waarop geen nummer te veel staat. ‘First Impression’ trekt zich op aan een verslavende drive aangedreven vanuit de gitaren, terwijl ‘Usually You Are Mine’ helemaal teruggrijpt naar de kleinschaligheid van stem en gitaar, waarbij een emotionele grootschaligheid en belangrijkheid behouden blijft, mede dankzij het warme samenzang waarin het lied uitmondt. Alsof op Thom Yorke’s ijzingwekkende ‘Exit Music (For a Film)’ een positief getint vervolg werd geschreven. Deneijs’ voeling met tekst maakt hij dan weer manifest in ‘The Idealist’. Aangrijpender dan “The idealist is dead, shot in the head, by words he couldn’t even spell” worden ze immers zelden geschreven. De muzikale omkadering is navenant. Met ‘She Keeps Me Thin’ gooit Yuko het dan weer over een totaal andere boek. Een gitaarmuur en radeloze vocalen luiden een crisis in, waar de band echter laconiek naar kijkt, althans te horen aan de manier waarop het dieptepunt wordt ingevuld. Bij wijze van laatste contrast doet ‘A Couple of Months On The Couch’ zachtjes uitgeleide, alsof Yuko zich weer voor even terugtrekt in de zweverige toestand tussen droom en daad, in de ongrijpbare artistieke ruimte waar inspiratie van de muren druipt. Er van uitgaande dat er weer drie jaar moet worden gewacht op een opvolger, die kwalitatief overigens geenszins moet onderdoen voor zijn voorgangers, dan mag 2017 alvast te boek worden gesteld als een excellent jaar voor de Belgische muziekscène.
