De nieuwste plaat van de Japanner Yuichiro Fujimoto zit vol verloren jeugdherinneringen en nostalgie. 'Komerobi' is een Japanse term om het doorbrekende zonlicht door het loof van een ontwakend bos te omschrijven. Alleen al de titels en de cd-hoes verraden al een verlangen naar de kindertijd van Fujimoto: kindertekeningen, korte titels als 'Joy', 'The Book', 'Little Sunset', 'See Water' zijn allen uitdrukkingen van een peuter die zich net leert verwoorden. Zo klinkt 'Komerobi' ook. Erg minimalistische nummers proberen een zo groot mogelijke betekenis te ontwikkelen.
Opener 'Joy' begint met ruis van een FischerPrice bandopnemertje waar na verloop van tijd een bezig kleutertje op te horen is, familiegeluiden. Zuiver van klank, in contrast met de krakende achtergrond, komt daar dan een voorzichtig, onderzoekend melodietje van een tingelende speelgoedxylofoon bij. Fujimoto speelt een tweede melodie in de hoge regionen dat klunzig mee probeert te huppelen met de eerste partij van de xylofoon. De Japanner is ook niet vies van een dissonant tweeklankje hier of een verwrongen ritmetje daar. 'See Water' is van dezelfde fonkelfijne onschuld als 'Joy'. Ook hier lijkt een kind aan het werk dat de mogelijkheden van een melodie aftast. Een rammelaartje zorgt voor een ritme dat door een plotse fade-in van oscillerende computereffecten voorrang krijgt en een stereovorm aanneemt. De melodie probeert zich door een koude computerklank te wringen, maar blijft onderweg vaak hangen als een oude lp of komt er verknipt door als een hoop gekraak. 'Lost Tape Found' herbergt een mistig ruistapijt, een verloren tape die de luisteraar mee terug neemt naar Fujimotos jonge jaren waar de opnametechniek blijkbaar nog niet optimaal was. Daarover brengt de Japanner met veel aandacht voor nuance een weemoedige gitaarpartij die abrupt wordt afgebroken, alsof de tape plots stopt. 'Kujira' had even goed 'Fujimotos Eerste Pianoles op een Junglenacht' kunnen heten. Veel dissonante akkoordjes, pijnlijke distortion, vogelgeluiden en een verdwaalde kikker maken even een omweg van onschuld naar kinderlijke pruilerij. Het nummer eindigt met een tweezinnengesprek tussen een volwassen man en een tiener. Leve de pubertijd!
Het concept van 'Komorebi' is perfect uitgewerkt van muziek tot cd-boekje toe. De cd hult zich in een zweem van onschuld, puurheid en nostalgie naar tijden dat zulke termen nog van toepassing waren. De muzikale taal blijft hierdoor echter vaak net iets te armoedig en eentonig. De cd lijkt een overgebleven jeugdtape na een allesverwoestende ramp. Serene, vergankelijk, mijmerend, onthaastend, maar te weinig om heel de plaat te boeien.
Meer over Yuichiro Fujimoto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
