Muziek afkomstig uit Madison (Wisconsin) in het noorden van de VS die binnenvalt met: "avalanche – we're that force bombing from up north / militant prose / elevate shows / opening lore's musical doors / the underground torch / shine bright enough to blind / here to move your feet your mind and your behind"? Dit moet hiphop zijn. En hoe (niet)! Geen samples, geen loops, niks draaitafels. In plaats daarvan beukt hier een tot waanzin gedreven en tot waanzin drijvende New Orleans brassband: 2 trompetten, 2 trombones, tenorsax en een joekel van een sousafoon (een cirkelvormige bastuba die op de schouders van de bespeler rust). Geen opgenomen beats maar live grote trom en rapper David Henzie-Skogen op kleine trom. De blazers geven niet minder dan alles en meer dan eens lijkt het alsof de trompetten het in hun broek gaan doen. Het geluid is ranzig vettig, opwindend en opruiend. Dit gecombineerd met het ritmisch haarscherp spelen, als was Youngblood een afgetrainde bigband, is dodelijk voor elke luisteraar. Soms lijkt het alsof de blazers voor zichzelf op de vlucht zijn of klinken de ritmes lenig, alsof ze plots wegduiken in een straatgevecht ('Round One').
Het anker van deze hele gang is sousafoonspeler en componist Nat McIntosh die tegen elk nummer zijn eigen melodische baslijnen aankletst. Vol effecten (zingen en spelen, hikken, scratchimitaties) getuigen zijn bijdrages van een weinig gehoorde klankrijkdom. 'Nate McCarish Handbills for no One' speelt hij zo zelfs in zijn eentje vol. De zinderend aanstekelijke riffs die hij zijn collega's oplegt, worden soms in aardig complexe vormen gegoten waardoor de pure energie ook structuur wordt. Deze muzikale diepgang wordt versterkt door de poëtische, fascinerende, maar niet voor de hand liggende teksten van David Henzie-Skogen. Soms debiterend op zachte blazers als een spoken word artiest, een minuut later agressief spuwend.
Het knallend jasje van de Youngblood BB blijkt trouwens te werken voor allerlei soorten nummers: het latingetinte 'Round One', de gezellige jazzy en funky toets van 'V.I.P.' (vriendelijk als de klassieke tv-serie Happy Days), de stevig jankende trompetten van 'Camouflage' of de denderende cover van Michael Jacksons 'Human Nature'. Deze laatste track is een zeldzaam voorbeeld van hoe een overtuigende instrumentale versie van een klassieke popsong kan worden neergezet. Naast al dit geweld kunnen ook liefhebbers van het lichtere poppy werk hun gading vinden. 'Is an Elegy' is het ontroerende relaas van Henzie-Skogen na de breuk met zijn vriendin. De zachte akkoorden, poppy melodieën en de vocale ritmische timing van Henzie-Skogen kunnen zo naast Eminems 'Stan' geplaatst worden.
De Youngblood Brass Band is niet meer en niet minder dan de belichaming van loeiende, stralende en positieve energie: muziek waarvan er nooit genoeg kan zijn. Slechts op een punt zit Henzie-Skogen er lichtelijk naast in 'Avalanche': "If you're not buying the album you'd best be dancing". Beter: doe gewoon alle twee.
Meer over Youngblood Brass Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
