Ondanks zijn minimalistische, dromerige ambientmuziek, is stilzitten een vreemd woord voor Dirk Serries. Al jaar en dag en in een razende vaart blijft de kunstenaar zichzelf vernieuwen in diverse projecten, hetzij solo, hetzij met andere gasten. Voor Yodok III heeft Serries de Noorse drummer Tomas Järmyr en de Zweedse tubaspeler Kristoffer Lo uitgenodigd. Op dit titelloos debuut, uitgebracht op het zelf opgerichte A New Wave of Jazz, presenteert het trio twee heerlijk lange geluidssculpturen die de organische sfeer van andere Serries-platen in stand houden.
Met de ademhaling van trage, holle drones sleept deze plaat binnen. Lange klanktonen van gitaar en koperblazer smelten in elkaar tot een compositie van onheilspellende toetsen, met enigszins een morbide nasmaak. Hoge piepklanken treden bij en op de achtergrond beroert Järmyr zijn cimbalen. Dit is hoe fantoommuziek hoort te klinken. Roffelende trommels vallen in en verscherpen het geheel. De drievuldigheid spoort zichzelf aan om in kracht en intensiteit te groeien. Roffels transformeren tot een wilde willekeur van drumpatronen waarbij het drumstel volledig benut wordt. Sfeerstoten evolueren tot een onweer van luidruchtige tonen. Na een kwartier is het noodweer overgetrokken. Enkele donkere wolkslierten blijven hangen als herinnering aan de gepasseerde ellende. Net wanneer het lijkt alsof de rust opnieuw verzekerd is, steekt de Noor opnieuw het vuur aan de lont. Als een bezeten monster verbouwt hij zijn instrumentencomplex en stoort er zich niet aan dat zijn kompanen zijn intensiteit niet volgen.
In de tweede track zit heel wat minder force majeure. Een herhalingsoefening van in elkaar vloeiende drones krijgt gezelschap van enkele welgemikte slagen op de floortom. Samen vormen ze een wezenloos geheel waarin klank en suggestie elkaar aanvullen. Tijd en realiteit vervagen in dit eindeloze spel van cirkelbewegingen. De houvast die de drummer meer en meer tracht te bieden door zijn opbouwende structuren, blijken vergeefs. De trein van benevelende drones is niet meer te stoppen en zuigt de aanhoorder genadeloos mee.
Het gezelschap kondigt zichzelf aan als freejazztrio, maar liefhebbers van dat genre zullen hier toch even moeten slikken. Het is het industriële ambientminimalisme van Serries dat hier primeert. Zware sferen, repetitieve tonen en een organische evolutie staan hier centraal. Dit is puurheid en intensiteit, gevoel die de stempel “muziek” overstijgt. Ronduit verslavend.
