Moderne kleinkunst, Nederlandstalige pop, Vlaamse chanson: sinds Yevgueni in 2002 de Nekkawedstrijd won, wordt het kwintet rond frontman Klaas Delrue al eens geassocieerd met – excusez le mot – geitenwollensokkenmuziek. Het debuut ‘Kannibaal’ uit 2005 was inderdaad een afgeborsteld en keurig gearrangeerd werkstuk, maar liet een groep horen die meer mocht ambiëren dan een obligate tour doorheen de vaderlandse culturele centra – met de instant Belpopklassieker ‘Als Ze Lacht’ als belangrijkste exponent.
Op de derde langspeler ‘We Zijn Hier Nu Toch’ (2009) braken de gevatte teksten, schilderachtige gitaar, zwierige toetsen, gemoedelijke bas en frivole ritmepartijen geregeld uit het kleinkunstkeurslijf om te flirten met indie en rock. De goudeerlijke melodieën en fijnversneden melancholie bleven daarbij intact. Na ‘Welkenraedt’ (2011) laste Yevgueni een herbronningsperiode in: Klaas Delrue maakte een Franstalige soloplaat, Geert Noppe en Maarten Van Mieghem legden zich even toe op Walrus.
Met ‘Van Hierboven’ vindt Yevgueni een nieuwe modus operandi. Eerder dan te vertrekken vanuit Delrues uitgewerkte demo’s, werden de songs in groepsverband geschreven. Onder de auspiciën van producer David Poltrock resulteert dit in een volwassen rockplaat met een stevige fond. Hoewel er ruimte blijft voor ingetogen en aangrijpende momenten, mogen de gitaren, synthesizers en drums wat stoerder klinken. De anekdotische, herkenbare observaties van weleer maken plaats voor vage, soms cryptische lyriek die veel overlaat aan de verbeelding van de luisteraar.
Opener ‘Het Is Niet Veel’ is één van de mooiste nummers van de plaat. Vertrekkende vanuit een meanderende pianomelodie en doorleefde zang, bouwt Yevgueni het geheel laag voor laag op. Galmende gitaarschetsen, roffelende drums en etherische backing vocals gaan langzaam crescendo naar een ongedurige, luisterrijke apotheose. Het zachtjes voortkabbelende ‘Ogen Dicht’ leunt dicht aan tegen het oudere werk van de band, terwijl het uptempo ‘Niet Met Mij’ stoeit met psychedelische synthesizerriedels en opzwepende bassen.
‘Zij Zingt Mijn Lied’ is een zinderende kruisbestuiving tussen de seventies bluesrock van Fleetwood Mac en de gracieuze indie van The National, waar friemelende akoestische gitaren verstrengelen met stuwend slagwerk. Niet alleen drummer Stef Vanstraelen steelt de show met een heerlijk doorklinkende snaartrom en een uitgebreid arsenaal aan fraaie drumfills, maar ook gitarist Patrick Steenaerts strooit kwistig met dampende solo’s. Het verstilde ‘Naar Huis’ heeft dan weer genoeg aan zang en echoënde gitaartokkels om genadeloos naar de keel te grijpen.
Yevgueni heeft zijn tijdelijke inactiviteit uitstekend verteerd en neemt op zijn vijfde langspeler verder afscheid van zijn brave imago. ‘Van Hierboven’ sluit beter aan bij de livesound van de groep en kanaliseert de intrigerende vocalen en speelse instrumentatie in gedurfder en avontuurlijker arrangementen. Songs als ‘Mensen Zijn Maar Mensen’ en ‘Kom Met Me Mee’ krijgen zo de flair en bravoure mee die ze verdienen. Yevgueni is een van de helderste sterren aan het Vlaamse muziekfirmament.
