Yevgueni, dat is Russisch voor Jef en staat voor Vlaamse kleinkunst. Drie Belgen die in 2002 de Nekka wedstrijd winnen en daarna onder de arm genomen worden door producer Wouter Van Belle. Die weet hoe het moet (zie ook Gorki, Flip Kowlier, Laïs, Noordkaap,...) en leidt de drie naar een debuut. Op 'Kannibaal' balanceert de band op het koord van de kleinkunst, tussen melancholie en protest.
Dat is geen eenvoudige onderneming. In Vlaanderen gaat al snel de grote kleinkunsterfenis mee resoneren. Echo's van Wim de Craene zijn hoorbaar aanwezig op 'Kannibaal' en ook Gorki klinkt af en toe mee. De teksten van Yevgueni zijn wel minder suggestief. 'Oud en Versleten' verhaalt het aftakelingsproces van de oma's van zanger Klaas Delrue, 'Sara' was de tapster van zijn stamcafé in Leuven en 'Robbie' gaat over de angst om af te studeren. De jongens van Yevgueni zouden geen (ex-)studenten zijn mochten ze niet een beetje protesteren. Titelsong 'Kannibaal' is bijvoorbeeld een verwijzing naar de nietsontziende honger van president Bush. "Wij zijn echter geen barricademensen," waarschuwt Yevgueni. "Het mag wel over serieuze dingen gaan maar er moet een tegenwicht zijn." Daarom voorziet Yevgueni haar ernstige teksten van grappige arrangementen en omgekeerd. Yevgueni mag dan studentikoze trekjes hebben, aan hun muziek is daar weinig van te merken. Dat hebben ze te danken aan Andrew Powell. De Britse arrangeur die ook al met Kate Bush en Alan Parsons Project samenwerkte, herschreef de muziek op maat van het London Chamber Orchestra. Dat heeft zijn doel niet gemist: met een handvol strijkers heb je al snel gevoelige, kwetsbare liedjes.
Klaas Delrue zingt goed en in beschaafd Nederlands maar heeft een stem waar de luisteraar moeilijk aan went: ijl, flauw en af en toe met de billen toegenepen. Soms klinkt Delrue minder knullig, zoals in het uiterst melancholische 'Sara'. Ook 'In deze stad' is pakkend, al zal het origineel van Suzanne Vega, 'In Liverpool' daar wel voor iets tussen zitten. De hoempapa-muziek onder het ernstige 'Mama ik wil papa' toont hoe Yevgueni zichzelf relativeert. De luisteraar kan 'Kannibaal' als een kleinkunstje van de drie jonge snaken beschouwen en hoopvol op iets groters wachten.
Meer over Yevgueni
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
