Yellow 6 kan luiaardij moeilijk verweten worden. Bijna vijftig releases op een zevental jaren tijd heeft deze Britse band rond spil Jonathan Attwood doen besluiten om twee jaartjes pauze in te lassen. Hierdoor heeft deze ambientgroep, die bekend staat om zijn zwevende gitaarpartijen, tijd gevonden om het keyboard te ontdekken. Dat geeft hun nieuwe cd 'Melt Inside' een frisse toets. De aanvulling met de mysterieuze, half narratieve stem van Ally Todd vervolledigt het plaatje. Zo verbergt Yellow 6 onder de wollen deken van negen dromerige en wegzwevende nummers op een mooie manier de tekstuele onrust waarvan deze schijf doordrongen is.
'Melt Inside ' lijkt wel te verwijzen naar de verwarrende gevoelens die circuleren in het hoofd van iemand die op het punt staat zijn leven te beëindigen. Toch duidt deze titel ook op de open geest waarmee deze plaat dient te worden ontvangen. Ijle, gelijkgestemde pianotoetsen wentelen zich immers doorheen die erg lang uitgesponnen gitaarakkoorden en openen zo een multidimensioneel klankveld. Het mysterieuze, repetitieve karakter dat deze groep zo'n negen nummers lang aanhoudt, creëert over heel deze plaat een lome en verzadigde sfeer. En toch borrelt er heel wat onrust onder de schijnbaar relaxte oppervlakte van 'Melt Inside'. De cd gaat diep, zeer diep. Schuifelend drumwerk probeert nog te verbergen welke gevoelens zich langzaam maar zeker openbaren, maar donkerblauwe ondertonen in het eindeloze gitaarklankpalet gaan meer en meer richting onweer. Helaas blijft de lang opgebouwde, duistere climax achterwege en wordt het duidelijk dat deze plaat zijn verwachtingen niet inlost. Een pijnlijk gemis aan bastonen maakt dat de verhaallijn begint te verwateren. Vandaar dat een doorbrekende beat in 'Never Stay Too Long' als zo'n verademing wordt ervaren. Er is veel werk gestoken in klanken en geluiden, maar niet altijd even veel op de inhoud. Toch zit de emotie juist. Yellow 6 benut tijd en geduld als wezenlijk onderdeel van zijn muziek en dat loont. Dankzij een gemiddelde duur van zo'n zeven minuten krijgen de songs van deze plaat voldoende ruimte om te ademen en zich ten volle uit te strekken. Op die manier kunnen de zweverige ambientklanken waar de groep op teert volledig tot hun recht komen, ook al zijn die soundscapes niet altijd als aangenaam te ervaren. Dramatiek, weemoed en vergankelijkheid weven zich als duistere draden doorheen het dromerige klankweb van deze plaat. Zo wordt 'Solone' verscheurd door akelig gierend gitaarwerk, terwijl de drive van het nummer neurotisch blijft doordraven. Zo wordt de wanhopige, verscheurende tekst netjes muzikaal bekrachtigd. Repetitiviteit en al te zeldzame hoogtepunten zorgen echter voor een al te grote homogeniteit.
Deze plaat is minimaal en magistraal, maar daardoor ook muzikaal té beperkt. De formule van een feedbackgitaar die de sfeer domineert wordt zonder baslijnen snel doorzichtig en de geringe beweging in 'Melt Inside' maakt dat dit schijfje niet eeuwig zal blijven leven. Ondanks een geweldige klank en mooi uitgewerkte gevoelens, krijgt de tekst van het openingsnummer ("People just don't listen anymore") daarmee allicht een bittere, onbedoelde nasmaak.
Meer over Yellow 6
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
