Iedereen mag er een eigen mening over hebben, maar minimale muziek met subtiele schakeringen en evoluties, neigt tot meer aandachtige beluistering. Dat verhoogt ook de kans erdoor te worden gegrepen, wat de bedoeling is. Yellow 6 speelt hier al jaar en dag op in. De Brit goochelt bij tijd en stond gelimiteerde, vaak in één track opgenomen cd’s of cd-rs uit zijn hoed waarbij kleurrijke gitaardrones met veel effecten uitgroeien tot een mooi ambientverhaal. Naast zijn waterval aan releases, strekt Jon Attwood ofte Yellow 6 zich ook nog eens uit in een berg nevenprojecten. Zo’n twee jaar geleden, dook hij samen met de gelijkgestemde Canadees Eric Quach of Thisquietarmy in de studio om elkaars gitaarlandschappen af te toetsen: een spontane handelswijze die heel erg spoedig leidde tot de nodige chemie. Hoewel de opnamen nog een jaartje bleven rijpen, bleek het resultaat mooi te rijmen met de beelden die Attwood schoot in Death Valley: een ongerept woestijnlandschap en een perfecte inspiratiebron voor de desolate muziek die deze kunstenaars presenteren.
Het van fraaie foto’s voorziene ‘Death Valley’ is uitgegroeid tot een dubbel-cd. De zes oorspronkelijke tracks werden immers aangevuld met twee live-stukken, die de heren de avond voordien op het Under the Snow Festival geïimproviseerd hadden, en een bewerking van hun Belgische vriend Fear Falls Burning (die het geheel ook gemasterd heeft): leuke, maar misschien wat overbodige extra’s.
Elk van de zes originele nummers draagt de titel van een element dat in de doodse woestijnvallei overheerst.
‘Sand’ opent de plaat en domineert het landschap. Het betreft een lange spooktrack waarbij het ritme van langzaam op- en neer aangestreken gitaardrones via een strijkstok op gitaar centraal staan. Toch is het verbazingwekkend hoe veel nuances en halo’s op de achtergrond opduiken. Stilisme ontmoet levendigheid en depressie vindt hoop in dit bijna tijdloze rustpunt.
‘Furnace’ klinkt een stuk holler, bevat een meer metaalachtige klank en heeft zelfs enkele hoge piektonen. De sequentie van dit nummer is minder duidelijk, hoewel ook hier een soort van ademhalingsbeweging aanwezig lijkt te zijn. Een winderige ondergrond, tremelo gitaarbewegingen en een lage wentelslag vormen een akelig, onwezenlijk schouwspel als reflecties van schimmen in een gezonken duikboot. Hoge drones breken door en maken het geheel feller en luidruchtiger, maar de dood blijft hier tastbaar, zeker wanneer de ademhaling verdwijnt en luid rukkende stoten van pure wanhoop het geheel overstemmen. Een penetrante, vol gekleurde noise steekt de kop op en lijkt de track wat te binden, alvorens het geheel uitsterft.
‘Salt’ is een verhaal dan afstand, ijle sferen en wezenloze creaties: drones met enkele voorzichtige bewegingen, maar weinig herkenbaar leven. Dit is shoegazer zonder schoenen aan, een geheel van feedback en vibraties, een soort van IJsland ambient die een mechanisch accentje krijgt wanneer plots een machine in gang lijkt te schieten. De twee livetracks die aan het eerste schijfje zijn toegevoegd, bieden helaas meer van hetzelfde en geven geen extra dimensie (ook al klinken in ‘Under the Snow’ enkele krakende geluiden van zaal en publiek door): desolate klanken in een bijna ongrijpbaar trage sequentie.
De tweede cd opent uitermate kalm met enkele trage aanstrijken van verschillende noten en een donkere droomtoon. ‘Dunes’ verandert erg langzaam van vorm, maar neigt vooral tot indoezelen. De verzengende woestijnhitte is voelbaar in de verre vibraties van de track. Nietsdoen lijkt dan ook de boodschap die meer dan twintig minuten lang duurt en waarin slechts af en toe een felle flikkering van de zon te bespeuren valt. Toch blijft ook hier in de diepe schaduw nog heel wat roeren zoals dubecho’s, loops en pulserende drones: zaken die meer aan de oppervlakte komen wanneer tegen het einde van het nummer de zon ondergaat.
In ‘Creek’ lijkt de gitaar wel omgetoverd tot een piano dankzij veel echo en expliciet pingelend snaarwerk, extra beklemtoond door diep bonkende baskloppen op de klankkast. Met exact tien minuten op de teller, is dit misschien nog het meest beklemmende moment van deze dubbelplaat, die in ‘Flats’ weer wat doelloos uitsterft.
‘Death Valley’ is een fantasierijke ambienttrip waarin Yellow 6 zich weer eens van zijn beste kant laat zien. Dronemuziek en droommuziek groeien helemaal naar elkaar toe. Grenzen vervagen en de fantasie wordt geprikkeld. Dat is net hoe het er in een romantisch beeld van de Death Valley aan toe zou moeten gaan.
