John Attwood ofte Yellow 6 heeft in zijn achtjarige muzikale carrière waanzinnig veel muziek gemaakt. De driedubbele cd 'This Beautiful Season Has Past' is de kroon op zijn werk en net zijn vijftigste release! De creativiteit van deze artiest kent duidelijk geen grenzen. Zomaar eventjes veertig tracks prijken op deze sfeervolle verjaardagstaart: vierentwintig inmiddels niet meer in de handel, tien eerder onuitgegeven en drie die nooit het cd-formaat gehaald hebben. Dat schrikt natuurlijk allemaal een beetje af. Geheel onterecht overigens, want de muziek die dit omvangrijk werk presenteert, varieert van sfeervolle ambient, postrock tot uitermate fijnzinnige droompop en biedt daarmee een breed scala kleurrijke en diepgaande instrumentale muziek.
De eerste cd is allicht de meest rustige. Veertien lang uitgesponnen, epische momenten van gitaarambient zetten een warme toon neer. Languit zwevende drones en op- en neerdeinende, glijdende gitaarpartijen zijn het basisgegeven. Aangevuld met schuifelende percussie en voorzichtige, spanningsvolle ritmen krijgt deze plaat een dromerig, maar toch niet té ijl karakter. Zo biedt 'Summersend' een prachtig moment van echoënde akoestische gitaren met een licht Spaanse inslag. Daarmee roept John Attwood een erg ontspannen, maar ook hoopvol gevoel op. Ook 'The Room' laat akoestische gitaarpartijen met elektronische percussie tegen een heuse muur van gitaardrones opboksen: een schijnbaar tegenstrijdig gegeven dat toch mooi blijkt te rijmen. Verder bevat de muziek voldoende dynamiek en ingrediënten om te blijven plezieren, zodat zelfs de meer dan tien minuten durende afsluiter 'Normalize' als een heuse belevenis overkomt. Overdonderende, openbloeiende impressies, ondersteunend drumwerk en een melodieus orgelthema dat zich hardnekkig voortzet zorgen voor een psychedelisch geheel dat langzaam evolueert en plaats maakt voor nieuwe geluiden. Niet dat het altijd zo organisch is. Enkele erg vage en meer eentonige momenten die minder expliciete inhoud kennen, zoals het dromerige 'Rain (Again)' maken ook deel uit van de eerste plaat, maar passen mooi tussen de rest in.
De tweede cd is iets opzichtiger, doordat er meer met instrumentale klanken en expliciete ritmen gewerkt wordt. Zo kent opener 'N.Y.E.' een afgebakende structuur die wordt vormgegeven door elektronisch drumspel, bas, gitaar en klokkenspel die samen meer een compact nummer vormen. Het gedreven 'Cale' doet het met een heuse elektrodrum en een wandelend pianospel en ook 'Self Distract' staat stevig op ruisende elektronische ritmen en dubby effecten. Dat neemt allemaal niet weg dat ijle gitaardrones en echoënde klanken in de achtergrond de sfeer blijven bepalen en die is nog altijd erg ontspannen. Slechts per uitzondering ('Color') komen klagende gitaren mee op de voorgrond en dan is het even worstelen tegen de overdonderende geluidsmuur. Spijtig genoeg vervalt deze tweede plaat tegen het einde aan in de pure sfeermakerij van de eerste, waardoor de spanning en de evolutie wat teniet worden gedaan.
De derde cd tenslotte duikt opnieuw de dieperik in. Erg ver weggetrokken sfeerbeelden en gitaarhalo's in 'Final Piece A' en 'Final Piece B' nemen bij aanvang al een kwartier wegdromerij in beslag. Pas vanaf dan bloeit de schijf open met een akoestisch, mysterieus 'Naming Stars' en het met solo's doorspekte, poppy 'Object#1'. Wat erop volgt zijn tien min of meer losstaande impressies die duidelijk uit verschillende artistieke perioden van Yellow 6 afstammen. Het postrock-achtige 'Milestone', het ruisende 'Perception Received' of het met piano golvende 'Grey#1' vertellen duidelijk verschillende verhalen. Hierdoor komt dit derde schijfje misschien wel het minst krachtig over, al valt er heel wat op te beleven.
John Attwood vormt allicht een financiële verschrikking voor zijn fans omwille van zijn onophoudelijke reeks uitgaven. Gelukkig wordt het muzikale bandwerk met deze goedkope monsterrelease ruimschoots gecompenseerd. Obscuur en nieuw werk zitten netjes naast mekaar en bieden een mooi overzicht dat zowel kenners als leken zal bekoren. Van enige drukdoenerij is nauwelijks iets te bespeuren in zijn passionele en vooral ook mysterieuze muziek. Dat drie uur en drie kwartier gitaargeladen, instrumentale sfeermuziek geen moment verveling oproept zegt genoeg. Dat neemt niet weg dat 'This Beautiful Season Has Past' best enige tijd nodig heeft om ten volle tot zijn recht te komen.
Meer over Yellow6
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
