Het gedijt op muzikaal vlak al een tijdje erg goed in het Zuiderlijke deel van dit Belgenlandje. Een aantal opmerkelijke platen zijn eind 2003 – begin 2004 op het publiek losgelaten. Hoewel Yel al een beperkt debuut lanceerde in 2001, mag deze 'Intimes Illusions' toch ook aan dit rijtje toegevoegd worden. Met hun zweverige powerrock overgiet de band het betere werk uit de Britse rockscène met een culinair Frans sausje van snedige, scherpe teksten. Een opmerkelijke combinatie overigens.
'Intimes Illusions' is een plaat die, zoals de titel al aangeeft, bulkt van emoties. Zowel muzikaal als tekstueel wordt dit goed beklemtoond. Met gecontroleerde distortions en snel slagwerk gaat de band het merendeel van zijn nummers te lijf. Een stevige geluidsmuur van gitaren wordt meermaals systematisch opgebouwd en begint soms gevaarlijk over te hellen. Enkele leuke, tragere en intiemere liedjes als 'Laisse-Toi' of 'La Cid' worden dan weer mooi ingekleurd met een semi-akoestisch gitaartje of een frivole baslijn. De 15 "Intimes Illusions" zijn allemaal erg fijn uitgekiend en klinken ontzettend vlot en gevat. De vrij krachtige, typisch Franse stem van zanger Jean-Christophe Van Acker ligt echter nogal stevig bovenop het gecreëerde gitaarlandschap van Yel en durft daardoor de harmonie wel wat te verstoren. Dat valt nog het meest op in de instrumentale afsluiter 'Ameritune' of in de trage 'Elle se Fout des Filles' waarin de zang wel mooi ingebed ligt (en zelfs ontdubbeld wordt). Zo worden de Franse teksten iets té expliciet naar de voorgrond geschoven, wat pijnlijk botst met titels als 'Reality Record' of 'Sex my Brain'. Bovendien kan Jean-Christophe te weinig gevoel in zijn stem leggen en dat valt ook iets te sterk op als ze de ereplaats krijgt. Dat leidt tot de spijtige conclusie dat 'Intimes Illusions' mits totaal ander producerswerk een dijk van een plaat zou kunnen worden. Vermits Yel gelaagde gitaarrock maakt met soms stevige uitschieters zou het niet mogen dat de 3 voornaamste ingrediënten (gitaar, drum, zang) zo los van mekaar zweven en soms zo ongefundeerd klinken. Enkele uitzonderingen (zoals de instrumentale outro van 'Sombre Histiore') niet te na gesproken had deze cd een stuk harder kunnen inslaan. Dat spreekt helaas in het nadeel van de groep.
Uit 'Intimes Illusions' blijkt dat Yel wel eens een ware live sensatie zou kunnen zijn. De muziek van dit kwartet wordt grondig gevoed en bulkt van de gezonde agressie. Om deze ook op de plaat te plaatsen is helaas niet helemaal ten gronde gelukt.
Meer over Yel
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
