Met 'Alpha and Omega' waagt de YBS Band zich aan de muziek van Ray Steadman-Allen. Hij is volgens sommigen de meest vooruitstrevende en getalenteerde componist van The Salvation Army, wier muziek de jongste decennia helaas vooral een wollige reputatie heeft gekregen. Steadman-Allen, die al een halve eeuw aan de weg timmert, overstijgt dat cliché echter moeiteloos door een sterke harmonische en formele kwaliteit en bloedmooie orkestraties. Zijn inspiratie haalt hij zowel uit pop, rock en jazz als uit moderne klassieke muziek zoals het oeuvre van Stravinsky en Ives. Zijn werk wordt gekenmerkt door een vaak opvallende combinatie van pastorale melodieën, waarmee hij zijn achtergrond bij The Salvation Army verraadt, met een donkere dreiging. Waarom hij echter zo weinig waardering geniet, is zelfs voor doorwinterde Britse brassbandliefhebbers een raadsel.
De opener 'Hymn at Sunrise' bestaat uit vijf delen en was het plichtwerk van de Engelse Masters in 1996. De prelude 'Thanksgiving' vertrekt van een nachtelijke stilte om na een minuut open te barsten met een melodie gebaseerd op een hymne uit 1567 van Thomas Tallis. Na het serene 'De profundis' volgt het ritmische en zelfs percussieve 'Celebration', maar het werk bereikt zijn hoogtepunt in de sobere maar melodische choraal 'Invocation' en het opgewekte 'Paean' (of lofzang) dat met een trotse finale besluit.
Het vierdelige 'The Beacons' dateert uit 1987 en is opgedragen aan componist en vriend Eric Ball, die niet alleen van cruciale invloed was op Steadman-Allen maar op zowat de hele armada hedendaagse Britse brassbandcomponisten. Deze suite wil deels het verre Britse verleden oproepen maar was ook een stijloefening. Het werk is zowel lyrisch als dramatisch in het derde deel, 'The Invaders', wordt de luisteraar in de zetel gedrukt door ruwe passages en zelfs een enkele dissonant en dat doet geen afbreuk aan de schoonheid van het werk. Soms doet het werk zelfs denken aan de atmosfeer van Moessorgski's 'Nacht op de Kale Berg'. Het slotdeel 'Celebration' valt dan weer op door de sterke wisselwerking tussen de bassen en het kleine koper om dan trots af te sluiten.
'Romans 8 – A Brass Celebration' is gebaseerd op Bijbelstudies, nog steeds een belangrijk onderdeel en inspiratiebron voor The Salvation Army. Het is gebaseerd op de brief van Paulus aan de christenen van Rome en bestaat uit vier subdelen. Hoewel het uit de context van de betreffende Bijbelteksten een beetje los aan deze release hangt, blijft dit werk de moeite waard.
Bijzonder mooi en hoopvol klinkt tevens de eerste beweging van 'At the Edge of Time', gebaseerd op de Apocalyps van Johannes. Het tweede deel heeft meer weg van een klaagzang terwijl het slotdeel gebruik maakt van harde contrasten en een chaotisch wereldbeeld oproept.
Naast deze vier bovengenoemde werken staan er nog twee kortere stukken. Naast het in 2002 geschreven 'Evening hymn' is er misschien het allermooiste van deze cd, 'In Quiet Pastures', dat al van 1950 dateert. Daarmee is dit het oudste werk op deze cd maar het tijdloze karakter van deze prachtige klassieker doet zoiets allerminst vermoeden. Het werk is zelfs mooier dan het veel bekendere 'The Light of the World' van Dean Goffin.
Dirigent David King is er met de YBS Band in geslaagd om de composities van Ray Steadman-Allen het elan te geven dat ze verdienen. De duidelijkste bewijzen hiervoor zijn 'Romans 8', dat uit zijn context gerukt toch weet te beklijven, en 'Hymn at Sunrise'. Naar verluidt kwam dit laatste werk op de Masters in 1996 vaak over als koud en afstandelijk maar YBS bewijst dat dit vooral te maken had met het beperkte interpretatievermogen van de bands die het stuk misschien technisch wel perfect beheersten maar de componist niet goed hadden begrepen. De YBS Band belicht niet alleen de muziek van Steadman-Allen maar verklaart hier onomwonden er pal achter te staan. Een prachtplaat.
Meer over YBS Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
