Goed nieuws voor de fans van Yasmin Levy: World Village gaat Levy's eerste albums opnieuw uitbrengen, waardoor het magsitrale 'La Juderia' terug in de winkelrekken zal belanden. Voor het zover is, lanceert Word Village echter Levy's vierde album 'Sentir' en ook hier is het nieuws positief: de plaat is sterker dan voorganger 'Mano Suave' uit 2007.
Levy is een exponent van de ladinocultuur (de traditie van de Spaanse joden) die in Levy's handen oosterse beheersing koppelt aan zuiderse passie en temperament, fado-achtige weemoed en "verzachte" flamenco. Afgelijnde ritmes, afgebroken akkoorden en een stevigde drive verwijzen duidelijk naar haar fascinatie voor deze Spaanse muziek, maar ze presenteert die in een regelmatigere, minder gebroken gedaante.
Zonder uitzondering klinken de nummers op 'Sentir' – meestal traditionals, maar ook eigen composities van Levy – heel verzorgd en gecontroleerd, maar nooit steriel. Zo krijgt de muziek alle subtiliteit die nodig is om de oneindige weemoed en het passionele verdriet waarover de songs handelen naar boven te laten komen. De instrumentale aankleding is licht: (flamenco)gitaar, percussie en bas leggen een basis die afwisselend wordt aangevuld met ney, bouzouki, klarinet, trompet en keyboards. Dit zorgt voor een transparant geluid dat geheel ten dienste staat van Levy's stem en dat zal de luisteraar geweten hebben. Haar vocale beheersing heeft nog niets aan kracht ingeboet: kleine knikjes, perfect gecontroleerde vibrato, plotse uithalen, dynamische contrasten of een stem die op het einde van een woord mompelend naar binnen trekt, het zijn geen gimmicks, maar leggen het muzikale hart van de zangeres op haar tong.
Hiermee grijpt Levy op 'Sentir' de luisteraar keer op keer bij de keel, zowel in de melodische nummers als in de meer parlando-achtige composities. Vooral in het recitatiefachtige 'La Hija de Juan Simon' krijgt ze alle vrijheid en klinken haar vocale effecten haast als elektronische stemmanipulaties, maar ook wanneer ze het wat soberder houdt kan ze de luisteraar recht in de ziel raken. In 'Triste Vals', een brief van een vertrokken geliefde aan de verlatene, zorgt haar soberdere stemgebruik er voor dat de muziek zich lijkt af te spelen in het hoofd van de lezer. De combinatie van Brel-achtig chanson, wals en flamenco klinkt hier bovendien erg coherent.
Hier en daar zit ze even op een ander, meer poppy spoor, zoals met de oosterse groove en dito melodie van 'Jaco' en 'Porque' waar elektronische keyboards met lang liggende akkoorden even verdacht opdoemen. Gelukkig blijft alles aan de muzikale kant van de grens. Zo ook wanneer de techniek wordt bovengehaald in bijvoorbeeld haar onverhoopt overtuigende cover van Cohens 'Hallelujah' waar haar stem in het refrein in verschillende lagen meerstemmig gestapeld wordt. Opvallend is ook 'Una Pastora' waarin Levy met dank aan de technologie een duet zingt met haar vader die overleed toen zij zelf amper een jaar oud was. Het contrast tussen de twee stemmen is prachtig, alleen jammer dat het nummer iets te kort is om een optimale emotionele impact te hebben.
Desondanks is 'Sentir' een plaat waarop Levy de luisteraar emotioneel diep laat graven: niet altijd comfortabel, maar steevast bloedmooi: een straf geval wie hier koud bij blijft.
Meer over Yasmin Levy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
