Wie ze ooit live gezien heeft en het nog kan navertellen, zal dit met alle plezier doen. Aangevuld met live drum is het Noorse producersduo Xploding Plastix namelijk een ware sensatie die het publiek met beats om de oren slaan tot iedereen in beweging komt, iets wat meestal niet zo lang duurt. Op cd slagen Jens Petter Nilsen en Hallvard Hagen er jammer genoeg niet in ditzelfde te realiseren. Hoewel het samenwerkingsverband reeds ontstond in1999 lijkt het alsof ze op 'The Donca Matic Singalongs' nog wat richting aan het zoeken zijn. De cd klinkt als geheel immers eerder als een verzameling vingeroefeningen in elektronica substijlen dan als een homogeen statement. Het is er allemaal: van een bevend, spookachtig geluid (theremin?) tot spacy elektronica, fijner knetteren, ratelen en tikken, (on)regelmatige beats of rinkelende melodietjes. Er is echter net te veel muzikaal materiaal dat binnen één track onveranderd doorloopt om de opbouw van de nummers echt uit de verf te laten komen, waardoor ze soms ergens halverwege blijven steken. Daar staat dan als positief punt wel tegenover dat de beats (drum?) op bepaalde momenten een geweldig livegevoel garanderen.
Aan verschillende invalshoeken is er ook geen gebrek. Deze variatie, gecombineerd met de soms wat oppervlakkige uitwerking laat de cd ook wat zweven tussen fijn afwisselend en vrijblijvend, maar het levert hier en daar best leuke momenten op. 'Geigerteller', gebaseerd op een maffia-achtig gitaarriffje ruikt zo naar 'The Godfather', terwijl de dreunende en kunstmatige powerorkeststoten 'The Famous Biting Guy' het decadente gevoel van een actieserie geven. Het nummer met Eek-A-Mouse baadt (zoals te verwachten) in een dubby sfeer, zoals Sarah Cracks zachte stem, vergezeld van een getokkelde gitaar en flipperelektronica, meteen de geest van Cracks eigen poppy Saint Etienne binnenhaalt op 'Sunset Spirals'. Het leukste effect is echter te noteren bij 'Dizzy Blonde' dat, naast een aardig kermisgehalte, naar het einde ook iets krijgt van een lo-fi elektronische countrydans. Het fraaie is hier dan weer dat het bij suggesties blijft: de muzikale linken worden hier nooit letterlijk uitgesproken.
Muzikaal het meest tot de verbeelding sprekend is 'One Bullet Fits All' dat zo van een oude Squarpusherplaat kan weggeplukt zijn. Dun klinkende, maar van meet af aan hectische drum 'n' bassbeats gaan geleidelijk aan voller klinken en krijgen gezelschap van knullige elektronische melodietjes. Daarbij wordt er geregeld teruggeschakeld om daarna met telkens net iets meer voor de dag te komen zodat de opbouw hier wel klopt en werkt.
Prettig beluisterbaar is 'The Donca Matic Singalongs' van voor naar achter, maar het gebrek aan spanning bij een groot deel van de tracks laat deze niet de verwachtingen inlossen die een Xploding Plastix show kan opwekken.
Meer over Xploding Plastix
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
