‘Sal Mineo’, refererend naar de tegenspeler van James Dean in ‘Rebel without a Cause’, is een nieuw geluidsproject waarin twee muzikale grootvorsten zich met elkaar verzoenen. Aan het woord zijn Xiu Xiu’s creatieve wonderkind en multi-instrumentalist Jamie Stewart en Eugene S. Robinson, frontman van de chaospopband Oxbow. Beiden hebben zich al enige tijd bewezen als expert in melodramatische, duistere muziek met een stevig experimenteel tintje. Geen wonder dus dat dit album een sferisch geheel is van morbide snippets waarin klank, tekstflarden en abstracte taferelen een bevreemdende inhoud vormen.
23 tracks lang - variërend van 30 seconden tot 3 minuten – wentelt dit duo zich in sinistere passages. Xiu Xiu zorgt daarbij voor het geluidskader, dat varieert van een geheel van abstracte, stilistische samples tot intiem, sober gitaargetokkel (‘A Nice Guy’). In de keiharde opvolger ‘The Great Expanse’ wordt met zwepen geslagen terwijl een fluit jankt en mensen huilen: een getormenteerde combinatie.
Overheen deze vaak fragmentarische klankbeelden drapeert Eugene S. Robinson met groezelige, veelal narratieve stem een poëzie van filmische conversaties, sombere mijmeringen of schor gemompel, nauwelijks verstaanbaar. Het slaat allemaal nergens op, maar het intrigeert. De slagen op gong en luidruchtig ratelend slagwerk in ‘Menagerie in Munich’ waardoor wat haperende meditatiekreten weerklinken – het lijkt wel op kippengekakel – of het willekeurig gepiep en getuut waarbij herhaaldelijk “house on fire” wordt toegefluisterd in ‘Arrondissement’: het zou een klankspelletje van creatieve kleuters kunnen zijn. Van de andere kant zitten klankcombinaties als ‘Sad Snowy & Slick’ waarbij hobostoten en belletjes het narratieve deel met punctuele intonatie ondersteunen, erg vernuftig in elkaar.
Het minimalisme van ronkend geratel en tegen elkaar scheldende sujetten (‘Sharp Dressed Man’) steekt af tegen de volheid van het daaropvolgende, instrumentale ‘Strategic Thermal Unit’ met zijn luidruchtige, neurologische pulsen en elektronische stoorgeluiden.
Fragmenten, flarden, snippets: erg veelzeggend is ‘Sal Mineo’ niet. Deze plaat is meer te beschrijven als punkpoëzie, een klankspel, een samenraapsel van omgevingsklanken dat veeleer doet denken aan een film dan aan ambientmuziek. Omdat de geboden auditieve stukjes niet dissonant klinken of trommelvliezen willen verscheuren, blijft deze schijf prikkelen. Veel meer kan er ook niet echt over verteld worden.
