'Fabulous Muscles' is het derde album van Xiu Xiu, uit te spreken als 'sjoe sjoe'. De beste benaming voor dit soort muziek moet iets als emo-elektronica zijn. Niet omwille van de alliteratie, maar omdat de elektronica van Xiu Xiu wordt overladen met de vaak pathetische klinkende stem, waarmee frontman Jamie Stewart zijn emotionele en melancholische teksten zingt. De tristesse die van de nummers druipt, balanceert op het randje van het ironische en dreigt Stewart tot een karikatuur van zichzelf te maken.
Of dit ook echt gebeurt, is moeilijk uit te maken, maar teksten als "the now-familiar flesh of your deformed penis" en "Your true self has become weak and alone and annoying, a true ridiculous dumb ass" geven een goed beeld. In de titeltrack komt echter een onbetwistbaar pijnpunt duidelijk aan de oppervlakte: Stewarts stem heeft slechts beperkte capaciteiten. Dus is het beter dat hij zijn teksten zegt i.p.v. zingt zoals in het anti-oorlogsnummer 'Support Our Troops in Iraq OH!'. Op de achtergrond zijn enkel elektronische geluidjes te horen, maar een structuur is er niet in te vinden. Dan wordt het nummer onheilspellend met enkele lage geluiden en een viool, maar eindigt zonder een hoogtepunt te bereiken. Ook 'Little Panda McElroy' gaat nergens naartoe. Het blijft bij een minimalistisch, maar zwaar beladen begin, gevolgd door licht krakende en zoemende synthesizerbedjes. Toch begon 'Fabulous Muscles' veelbelovend met 'Crank Heart', dat doet denken aan obscure flipperkastelektronica op een doffe, maar stevige beat. Het nummer klinkt wanordelijk, hoekig en bij wijlen dissonant, maar er is een structuur te herkennen en zo heeft de luisteraar een houvast. In het lawaaierige 'Brian the Vampire' komt die houvast in de vorm van een voortstuwende beat. Het hoogtepunt van de plaat staat achteraan met 'Clowne Towne'. Een eenvoudig deuntje uit de keyboards maakt het nummer toegankelijk, terwijl Xiu Xiu zich uitleeft met gitaar en elektronische middelen. De zang is voor een keer wat minder zwaar. Tussen de bliepjes die naar alle kanten springen, valt zelfs een vrolijk element waar te nemen: een snelle piano die hoge, snelle noten speelt.
Dit album is voor de helft een uniek geluid dat elementen uit de popmuziek op een zeer eigenwijze manier verwerkt, maar bestaat ook uit heel wat minder boeiende, emotionele uitspattingen. Zang uit de popmuziek combineren met experimentele elektronica is zeker gewaagd, maar hier is het slechts zelden geslaagd te noemen.
Meer over Xiu Xiu
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
