Het Duitse Xandria wist destijds in eigen land wel wat beroering los te weken, maar daarbuiten kreeg de band nooit echt voet aan de grond. Hun female fronted metal was destijds ook nog niet bepaald opvallend. Maar toen de groep 'Neverworld's End' op de wereld losliet, veranderde dat allemaal in een klap: de songs waren veel beter geconstrueerd, de productie liet alles knallen en de band als geheel klonk ruiger en zelfzekerder dan ooit. Daardoor was dat album een echte knaller. De vraag is dan uiteraard of dit op opvolger 'Sacrificium' evenzeer geldt.
'Sacrificium' is in ieder geval anders dan 'Neverworld's End'. Om te beginnen is zangeres Manuela Kraller niet meer van de partij. Best wel jammer, want haar sterke, klassiek geschoolde strot tilde de groep een niveau hoger. Vervangster Dianne van Giersbergen brengt het er gelukkig niet misselijk vanaf. Opnieuw gaat de zang erg in de richting van de gekende operastijl, al leunt Dianne iets dichter aan bij oude Nightwish, vooral omdat haar klankkleur wel wat weg heeft van Tarja Turunen. Geen probleem, maar de band gaat nu iets meer rekening moeten houden met Nightwish-vergelijkingen.
Ook op muzikaal vlak heeft de groep een iets andere koers gekozen. De 'no holds barred', hoofd-naar-beneden-en-beuken inzet is voor een gedeelte ingewisseld voor iets meer cinematografische geintjes, waardoor de songs breder en ruimer klinken, maar tegelijk wat van hun agressie loslaten. De toetsenpartijen trekken meer het laken naar zich toe en de gitaren zijn iets subtieler. Het geheel werkt nog steeds bijzonder goed, maar de meer potige partijen worden hier en daar een beetje gemist.
Echter, qua opbouw zit 'Sacrificium' helemaal snor. Xandria begint met een opus van ongeveer tien minuten en geen enkele seconde duikt verveling op. Subtiele hints, breed uitwaaierende keyboardpartijen, een lekker bombastisch koor en smeulende gitaarlijnen laten de stem van Dianne veel ruimte en zij gebruikt die dan ook ten volle. 'Dreamkeeper' en 'Stardust' klinken – net als de titels suggereren – iets dromeriger, met wat meer breekbare passages, terwijl 'Betrayer' dan weer venijnig mag uithalen. Leuk is ook wel dat 'Our Neverworld' de link vormt met het voorgaande schijfje en tegelijk laat opvallen dat er nu veel meer wordt nagedacht over richting, concept en aanpak door de gehele band, waardoor de songs beter zijn.
Xandria heeft nu een degelijke opvolger voor het bijzonder sterke 'Neverworld's End' klaargestoomd. Misschien overtreft dit schijfje de vorige niet, maar dat was dan ook een moeilijk geval om boven te geraken. Wel blijkt dat de band op volle kruissnelheid is en volledig zijn draai heeft gevonden, waardoor de kwaliteit verdraaid hoog is.
