In tegenstelling tot zijn vorige album 'All Rise', waarbij hij meer dan 200 muzikanten inzette, keert Marsalis hier terug naar de sobere kwartetvorm. Met zijn 'baby band' brengt hij toegankelijke, swingende muziek. Ook de vocalisten Dianne Reeves en Bobby McFerrin droegen hun steentje bij en zongen ieder een nummertje.
Reeves mag meteen de spits afbijten met het nummer 'Feeling Of Jazz'. De eenvoudige, quasi onveranderende baslijn en de drumpartij die elke tel in de maat benadrukt, doen meteen denken aan een van de eerste vormen van jazz. Reeves zingt het thema op een bluesy manier, terwijl de trompet steeds replikeert met enkele ongepolijste kreten. Met call-and-response nemen zang en trompet op speelse wijze ideeën van elkaar over. Wat zeker kan gezegd worden, is – en dit geldt voor alle nummers - dat alles perfect samen en super strak zit. Dat Marsalis verschillende invloeden in zijn muziek verwerkt is bijvoorbeeld te horen in 'You And Me'. Dit nummer drijft op een aanstekelijk ritme van handgeklap, geïnspireerd op Spaanse flamencomuziek. Met een minimum aan ingrediënten zo hard mogelijk swingen, dat is wat Marsalis' stijl kenmerkt op deze cd. Het nummer 'Free To Be' is daar een voorbeeld van. Het thema bestaat slechts uit enkele noten en wordt interessant door de ritmische plaatsing ervan. De trompetsolo is zorvuldig opgebouwd en de ritmesectie drijft Marsalis verschillende malen tot een hoogtepunt. Aan de compositie 'Baby, I Love You' droeg Bobby McFerrin zijn steentje bij. Afgezien van de mooie scatsolo in de typische stijl van McFerrin is het vooral de pianist Eric Lewis die hier met de eer mag gaan lopen. Tijdens zijn solo valt alle begeleiding weg en wordt hij volledig aan zijn lot overgelaten. Zijn solo heeft iets klassieks en doet bijna denken aan een compostie van Bach. Een soort ostinatofiguur in de begeleiding zorgt voor de rollende groove van 'Big Fat Hen'. Deze zwelt steeds meer aan, met als hoogtepunt een drumsolo over de vamp. De ballade 'Sophie Rose-Rosalee' is dan weer helemaal in de sobere stijl van Miles Davis. De lyrische lijnen van Marsalis roepen pure melancholie op. Het bijna een kwartier durende 'The Magic Hour' is een perfecte afsluiter. Deze titelsong is geïnspireerd op het moment dat ouders hun kinderen naar bed brengen. Muzikaal zit het nummer vol contrasten. Zo gaan de groep zonder aanleiding over van een soort free-jazz naar medium swing, om dan weer over te gaan in latinstijl. Tenslotte eindigen ze in een zwoele balladsfeer.
Een oefening in bescheidenheid, zo kunnen we 'The Magic Hour' best omschrijven. De composities op dit album zijn eenvoudig en de speelstijl eerder sober. Misschien is het geheel af en toe een beetje braaf en terughoudend. Toch is het telkens weer de moeite om de grootmeester en zijn volgelingen aan het werk te horen!
Meer over Wynton Marsalis Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
