Aanvankelijk – zo leert de persinformatie – had de nieuwe cd van Wynton Marsalis de titel 'Amongst the People: Live at the House of Tribes' gekregen. Het volk is uit de titel geschrapt, maar het is gelukkig nog prominent aanwezig op de cd zelf. Op een kille avond in december 2002 speelde Marsalis met zijn sextet in de kleine club The House of Tribes op de Lower Eastside van Manhattan en de aanwezigen vermaakten zich hoorbaar met de muziek. 'You all act like you all got soul over there,' schreeuwt iemand tijdens een bassolo. Een ander voegt daaraan toe: 'It's all in how you stroke it.'
Instemmende opmerkingen, aanmoedigingen en uitzinnige reacties zijn prominent aanwezig op deze plaat. De technici hebben duidelijk niet alleen hun best gedaan om de band goed op te nemen, ze hebben ook een aantal microfoons op het publiek gericht. Op de intiemere momenten zijn die omgevingsgeluiden overigens niet in de uiteindelijk mix opgenomen, op de momenten dat de band losbarst in snelle swing of uitgebreide solo's wordt het publiek bijna een extra muzikant. Aan de ene kant is dit een mooi gegeven. Marsalis zelf zou niet ontevreden zijn over deze interpretatie. In zijn versie van de feiten brengt hij de jazz terug naar het volk. En het volk heeft de jazz graag. Het schreeuwt mee en is hoorbaar opgewonden over het gebodene. Maar er is ook een keerzijde. Marsalis brengt de jazz inderdaad naar het volk, maar het is wel de jazz die het volk al tijden in handen had. De cd bestaat namelijk uit zes standards. Klassieke jazzmelodieën dus die iedere liefhebber kent. Marsalis speelt met andere woorden op zeker. Met zijn talent, zijn band vol doorgewinterde musici en composities van onder anderen Thelonious Monk, Charlie Parker en Cole Porter moet het al vreemd lopen als een zaal vol liefhebbers niet enthousiast zou reageren. Dat neemt natuurlijk niet weg dat deze nummers voortreffelijk gebracht worden. Marsalis is nooit avontuurlijk geweest, maar hij bezit een weergaloze techniek. Elke noot is juist, goed getimed en met gevoel geblazen. Het begin van de vierde track 'Donna Lee' is een mooi voorbeeld van de beheersing van Marsalis en zijn band. Schijnbaar moeiteloos spelen zij het razendsnelle thema van deze klassieke Parker-compositie. Als het tijd is voor de eerste variatie op dit thema, steekt Marsalis nog een tandje bij en speelt een solo die nog een keer zo snel is. Het publiek laat al snel zijn verwondering blijken en ook de andere bandleden bewijzen vervolgens dat zij hun instrumenten tot in de perfectie beheersen. Het is een weergaloze uitvoering van 'Donna Lee', maar het is niet echt een opzienbarende interpretatie. De band speelt 'Donna Lee' van Charlie Parker in plaats van er 'Donna Lee' van het Wynton Marsalis Sextet van te maken.
'Live at the House of Tribes' is een zeer degelijke en aanstekelijke plaat. Voor wie geïnteresseerd is in een jazzgeschiedenisles is het zelfs een aanrader. Marsalis laat horen hoe de jazz vroeger was: swingende deuntjes, gevoelige melodieën, gedreven muzikanten en een geëngageerd publiek. Jazz was volksmuziek en jazz is nog steeds volksmuziek: zoveel hebben ze al geleerd van deze plaat. Jazz is naast onfeilbare techniek en passie voor de muziek echter ook constante vernieuwing en dat horen we helaas niet.
Meer over Wynton Marsalis
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
