Het klinkt onaannemelijk, maar er komen nog steeds bands boven die buiten alle muzikale categorieën kleuren. Wu Lyf ofte de World Unite Lucifer Youth Foundation behoort tot die soort. De rauwe schreeuwpop die op debuut ‘Go Tell Fire to the Mountain’ wordt gepresenteerd, zit doorspekt met onderliggende, zwevende sfeerpartijen. De vier bandleden hebben er het etiket “heavy pop” op geplakt en hebben gekozen dit op een anarchistische, volledig onafhankelijke manier (zonder platen- of licentiedeals) de wereld in te sturen. Zo halen ze er ook een gezonde punkspirit bij.
De tien songs tellende plaat is opgenomen in de St Petrus Kathedraal nabij thuisstad Manchester, waar de band gedurende drie weken dag en nacht speelde om alles op te nemen. Dat verklaart niet enkel het gebruik van een kerkorgel, maar ook het ruwe, ongepolijste karakter dat deze muziek siert. In een fel gescandeerd ‘Such a Sad Puppy Dog’ met zijn marcherende drums komt die holle kerkklank prima door, vooraleer een fonkelende geluidsmuur met postrockgitaren wordt opgetrokken.
In feite mag de muziek van Wu Lyf in twee delen opgesplitst worden. Vooreerst is er een hemelsmooie, ietwat dromerige achtergrondkleur van een melancholisch gitaarthema en een warme deken van orgelakkoorden. Over deze gemoedelijkheid drapeert het kwartet een song met rafelige, hoekig drumwerk en zangpartijen die eerder richting emo-geschreeuw neigen dan echt de melodielijn te volgen (maar toch niet in woest tieren overgaan). Dat vormt een opmerkelijk, maar vreemd genoeg ook prima samenspel dat voortdurend de spanning houdt tussen energieke en sussende partijen.
Dat biedt veel mogelijkheden. ‘We Bros’ opent als een wanhopige, tot de hemel gerichte weeklacht, gaat vervolgens over tot een soort van Spaanse fiestarock en glijdt weg tot een psychedelisch rondtollende canon. Deze plaat heeft dan ook iets weg van een collectieve rockorgie of – in het geval van ’14 Crowns for Me & Your Friends’ - een bezwerende sjamanendans met voorzingende gitaar. Wu Lyf houdt de luisteraar gedurende drie kwartier op het puntje van zijn stoel om af te sluiten met opnieuw een erg smekend nummer, ‘Heavy Pop’. Dit nummer dat symbool lijkt te staan voor achtergelaten soldaten die naar huis smachten, grijpt rechtstreeks naar het gemoed.
Het is zware, maar toch ook erg toegankelijke en aangrijpende kost dat Wu Lyf presenteert. Dit is een plaat om te koesteren, eentje waaruit blijkt dat creativiteit op eigen benen kan staan en erg mooie resultaten kan afleveren. De hype die de band rond zichzelf heeft opgetrokken door media en muziekwereld te mijden, is er gratis bij te nemen.
