Gedurende de laatste turbulent verlopen levensjaren van Sixteen Horsepower houdt de bezieler David Eugene Edwards er al een tijdje een nevenproject op na: Woven Hand. Hij brengt onder deze naam ook reeds een eerste volwaardig album op de markt in 2002 en voorziet een jaar later de soundtrack bij een modern dansproject van de Belgische choreograaf Wim Vandekeybus (in 2006 zullen ze nogmaals samenwerken voor het project 'Puur'). Het is echter pas na het definitief opdoeken van Sixteen Horsepower in 2005 dat David zich volop gaat concentreren op Woven Hand en er zijn hoofdbezigheid van maakt. Hij verzamelt dan ook opnieuw een echte band rondom zich, inclusief de Belgische gitarist Peter van Laerhoven en oud Sixteen Horsepower-bassist Pascal Humbert. Dit laatste maakt het dus niet verwonderlijk dat de sound van Woven Hand beetje bij beetje opnieuw opschuift naar dat van Sixteen Horsepower, daar waar Woven Hand oorspronkelijk een veel intimistischer geluid liet horen. Op het zesde album, 'Ten Stones', lijkt het soms alsof Sixteen Horsepower nooit is weggeweest, zij het dan met een tintje Oosterse spiritualiteit.
Al vanaf opener 'The Beautiful Axe' is het duidelijk dat David Eugene Edwards weer heel wat kwelduivels te bezweren heeft en niet alleen tekstueel. Na de rustige opbouw breekt het nummer namelijk open in een hevig met folk en country flirtend rocknummer, oftewel alles waar Sixteen Horsepower eerder ook al mee uitblonk. Enig verschil is dat op de achtergrond ook wat Oosterse elementen te horen zijn, wat het nummer dat eerder vermelde bezwerende karakter meegeeft. Ook op de daaropvolgende song, het iets rustigere 'Horsetail', is deze invloed duidelijk te horen: de sound van de akoestische gitaar waarmee vlot de overgang van het eerste nummer gemaakt wordt heeft iets weg van een sitar waardoor het heel wat weg heeft van Led Zeppelin. Met 'Not One Stone' volgt er vervolgens weer een stamper van formaat met zeer prominent in de mix aanwezige drums. Ook op het heel hard naar blues neigende 'White Knuckle Grip' is dit het geval. Op deze track neemt David Eugene Edwards tevens weer de accordeon ter hand, iets wat hij ten tijde van Sixteen Horsepower al deed op o.a. het prachtige 'American Wheeze'. Tijdens 'Iron Feather' en 'Kingdom of Ice' neemt men heel wat gas terug om te komen tot introspectieve nummers, heel wat stoorzenders geven de tracks telkens wel een dreigend karakter mee. Het buitenbeentje op de cd is Woven Hand's versie van de bossanova klassieker 'Quiet Nights Of Quiet Stars', de vrolijke melodie en zanglijn krijgen ook hier – hoe kan het ook anders - een duister muzikaal kader mee. Een opmerkelijke zet, maar het draait voortreffelijk uit. Gedurende de afsluiter 'This Loyal Love' krijgen de akoestische gitaar en ijle zang van David het gezelschap van een geluidstapijt dat zo uit de betere postrock à la Sigur Rós lijkt te zijn weggelopen. Ook de instrumentale hidden track nijgt naar postrock, met een zwaar dreigende afsluitende gitaardrone erbovenop.
'Ten Stones' is wederom een zeer degelijk werkstuk van David Eugene Edwards en zijn gelijkgestemde zielen. De alles verpletterende oerkracht van de oude Sixteen Horsepower albums heeft het niet meer in zich, maar bij elke beluistering voltooit zich toch een kleine wervelwind. Hopelijk liggen er voor David nog veel obstakels, kwelduivels en andere frustraties op zijn weg, want het drijft hem steeds weer tot het uiterste en vervolgens tot intens mooie albums. Ook al wordt het uitkijken voor het gevaar van de herhaling, de toevoeging van een paar nieuwe elementen bewijst dat Woven Hand ook dit obstakel in de toekomst met verve zal weten te ontwijken.
Meer over Woven Hand
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
