David Eugene Edwards is deels profeet, deels mormoon en deels begenadigd singer/songwriter. Met zijn broos opgebouwde ballades en banjo heeft de troubadour in zijn voormalige band 16 Horsepower veel harten veroverd en, hopelijk voor hem, ook veel zielen bekeerd. Woven Hand, Eugenes eigen project, heeft het daar vreemd genoeg wat moeilijker mee. Nochtans heeft de semi-religieuze muziek van de man niets aan kracht moeten inboeten en is de akoestisch gestoelde, instrumentale omkadering zelfs nóg uitdagender, zo bewijst de vierde langspeler 'Mosaic'.
Na een instrumentale introductie van ijle klarinetvlagen, breekt het rijk van Edwards open. Vele zondaars wacht een laatste oordeel in de sombere teksten en gebedsverhoringen van de zanger. Meest typerend aan zijn muziek is en blijft toch die predikende, warm bevende stem die soms door achtergrondzangen op gospel-achtige wijze wordt opgevuld. Daarmee tracht deze Amerikaan vruchteloos de goden tekstueel gunstig te stemmen. Toch spreekt de muziek zelf enige hoop uit. Zo zwengelt een krachtige doedelzak het mooie 'Winter Shaker' aan, waarmee de cd meteen in volle glorie openbarst. Wat wel opvalt, is dat het folkaccent in de muziek van Woven Hand wat naar de achtergrond is verdreven. Banjo, akoestische gitaar en fluit hebben plaats moeten maken voor kerkorgel en andere donkere, vervormde geluiden. Zo is het wazige 'Twig' omringd met vage halo's en windgeluiden en lijkt het zelfs of het nummer, met zijn ver weggetrokken zang, onder water is opgenomen. Dan leunt het daarop volgende 'Whistling Girl' meer aan bij het oudere werk van Woven Hand en zelfs 16 Horsepower. Een mengelmoes van voorzichtig roffelende drum, banjo, akoestische gitaar en mooie pianomelodie werkt opgewekt in het verder toch sombere 'Mosaic'. 'Elktooth' is immers wederom gitzwart. Een diepe gitaarrif in combinatie met onheilspellende orgelklanken en knallende drumritmen werkt uitermate duister en spanningsvol en leunt zelfs wat aan bij ouder werk van duivelspoëet Nick Cave. En dan is er plots het vrolijk slidende 'Bible and Bird', dat voor even laat zien dat er achter de donkere wolken een warm zonnetje schijnt. Een aanstekelijk melodietje op gitaar en een speels, schuifelend ritme geven dit instrumentaal nummer een uitermate optimistisch karakter. Helaas is het snel gedaan met de pret. "This fear is only the beginning" luidt de eerstvolgende zin. "There's a sorrow to be desired/to be sorrows desire" vertelt weer genoeg: redenen tot lachen zijn er niet bij Woven Hand. Bombastische muziek en dreigende zangen vieren verder hoogtij. Het broeierige, met krekels omringde 'Slota Prow – Full Armor' is met zijn kille viool en een door megafoon gezongen, weggetrokken stem de demonische incarnatie zelve, zeker wanneer Edwards tegen duistere didgeridoo in Slavische taal begint te zingen en het nummer even later als een middeleeuwse rondedans begint rond te cirkelen. Spijtig genoeg is bij de drie nummers die erop volgen de kracht wat verdwenen. Ondanks een blijvende muzikale finesse lijkt de demon verdreven. Met een sfeervolle instrumentale afsluiter is het plaatje rond, maar ook net iets te lang.
Het blijft moeilijk om te glimlachen bij de muziek van David Eugene Edwards. Voor de zoveelste keer heeft hij zijn godsdienstig doemdenken muzikaal vertolkt. Nochtans is die vertolking weer erg subtiel en spanningsvol. 'Mosaic' bulkt van de broeierige momenten die elk moment zouden kunnen losbarsten, maar heerlijk onder de oppervlakte blijven borrelen. Dankzij een ontroerend mooie combinatie van veelal akoestische instrumenten kan dat toch voorzichtig een beetje jolijt ontlokken.
Meer over Woven Hand
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
