Een plaat met een retro coverhoes en een bandnaam die met zijn umlaut knipoogt naar de rock & roll van Motörhead, uitgebracht op een doom label. Er moet iets in de cervezas hebben gezeten. Een snelle blik op de tracklisting leert ook dat er een cover van het weergaloze 'Wish You Were Here' van Pink Floyd opstaat. Het titelloze debuut van Wolfhead is een plaatje met vele gezichten. Als een weerwolf ondergaat de groep de ene gedaantewisseling na de andere, met als enige rode draad doorheen de verschillende nummers een moddervette groove.
Met doom metal heeft het allemaal weinig te maken. Goed, de gitaren staan bijzonder stoffig afgesteld waardoor ze perfect geschikt zijn om logge, dreunende akkoorden op aan te slaan. Dat gebeurt echter niet, daarvoor ligt het tempo veel te hoog. Een atmosferische intro doet nog even anders vermoeden, maar die maakt al snel plaats voor lekker rollende (stoner) rock. Na een grotendeels overbodige soundsample volgt 'Cul De Sac', dat zo op de nieuwe Motörhead zou kunnen. Vandaar die knipoog dus. Tijd voor een eerste gedaanteverwisseling: 'Sons Of Asgard' klinkt een stuk trager en bombastischer, maar blijft wel hetzelfde vol geluid hebben. Over de zware ondertonen wordt rijkelijk met bijkomende gitaarmelodieën gestrooid, wat resulteert in een indrukwekkende finale. Een volgende metamorfose dan, de volle maan is duidelijk present op 'Wolfhead'. Een rustige intro bouwt minutenlang op, maar langzaamaan komen de tanden en klauwen onherroepelijk opzetten. Minuut na minuut zet de gedaanteverandering zich voort, tot uiteindelijk een bloeddorstig beest overblijft dat met gitaren, drums en stem wild om zich heen maait. Een rock & roll nummer van de bovenste plank!
Maar dan, die cover die eerder al werd vermeld. Daarmee gaan de Catalanen stevig uit de bocht, want zo'n monument moet ofwel recht aangedaan worden, ofwel met rust gelaten worden. De akoestische cover van 'Wish You Were Here' kan onder meer door matig zangwerk nooit in de buurt van het origineel komen en staat als een tang op een varken na de verpletterende hardrock die op de plaat te horen is. Syd Barret zou er weinig boodschap aan gehad hebben, en het is spijtig dat deze misstap de andere nummers wat doet vergeten. Maar met de rest zit het wel goed, als debuut kan 'Wolfhead' zeker tellen.
