Het sabbat-jaar dat Maxim Vengerov in 2005 nam, heeft hij niet ijdel besteed. In dat jaar wierp hij zich, onder andere, op authentieke uitvoeringspraktijk en Mozarts vioolconcerti, wat leidde tot deze cd – op moderne instrumenten weliswaar – als resultaat van die intensieve studie. Met het kamerorkest van het Verbier Festival (dat gesponsord wordt door het banking-concern UBS en de kans biedt aan jonge topmuzikanten op uitzonderlijk hoog niveau muziek te maken), nam hij Mozarts vioolconcerti nummers twee en vier op, samen met de gekende Sinfonia Concertante voor viool en altviool.
Een eerste zaak die opvalt aan deze cd is de zorg en toewijding waarmee Vengerov en zijn orkest deze muziek benaderen. Hij wijst, terecht, op de vele gelijkenissen tussen Mozarts vroege opera's en deze vioolconcerti, jeugdwerken die hoogstwaarschijnlijk voor eigen gebruik geschreven werden. En dus vliegt hij niet, zoals vele andere violisten, zelfs de allergrootsten, over schijnbaar eenvoudige passages, maar past een rigoureus gevoel voor muzikale retoriek toe, alsof er bij zijn noten de woorden van een opera-aria pasten. Verder mengt hij uitstekend met het orkest. Hij gebruikt vibrato spaarzaam en enkel als muzikale kleur en hierdoor kan hij zich als solist zowel losmaken als naadloos overgaan in de klank van zijn strijkers.
Het orkest klinkt natuurlijk zo fris en jeugdig als men zich maar kan voorstellen. De eerste violen klinken alsof er één man aan het spelen is, wat natuurlijk wonderen doet in dialogerende passages met de solist. Je hoort duidelijk dat de jonge muzikanten van het Verbier Kamerorkest zonder morren mee willen experimenteren met het zoeken naar de juiste klank, frasering, dynamiek...
Naar traditie van de authentieke uitvoeringspraktijk, kiest Vengerov voor de trage middendelen van elk concerto vlot voortbewegende tempi, als ware het eenvoudige cavatina's, of delen uit een serenade. Wel verrassend is dat ook de hoekdelen van elk concerto een eerder gezapig tempo hebben. Maar in plaats van loom te klinken, komt het eerste deel van de concertante symfonie net heel verzorgd over, zodat elke noot de kans krijgt ten volle uit te klinken.
Altviolist Lawrence Powel van zijn kant, zet zich niet af tegenover Vengerov, maar behoudt een heel lichte klank, die uitstekend mengt met Vengerovs eigen manier van spelen. En nodeloos te vermelden dat beide solisten uitstekend overeen komen wat hun visie op deze concertante symfonie betreft. Zo krijgt het trage deel geen overdreven drama mee, maar net alle emotionele kracht van een klagende, vroeg-klassieke opera-aria.
Dit is geen plaat meer van een vioolvirtuoos die nog maar eens een adembenemende en grandioze interpretatie van gekend repertoire neerzet, maar net een heel trouwe en persoonlijke aanpak van Mozarts concerti. En dat getuigt veel overtuigender van Vengerovs muzikaliteit.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
