Het Jerusalem Quartet wordt overal als jong kwartet omschreven en dat imago van dynamische musici met een jeugdig esprit is een beeld dat het kwartet graag levendig houdt. Wetende dat het viertal reeds sedert 1993 samen speelt, voelt men echter aan dat de fotoshoots de luisteraars een weinig realistisch beeld van prille twintigers trachten voor te schotelen. Wel heeft het kwartet nog niets van zijn oorspronkelijke zin voor perfectie verloren en nog steeds klinkt het kwartet licht en ongedwongen op de momenten waar de componist hierom vraagt. Opvallend is dat zelfs nu ze bijna twintig jaar bestaan, de vier nog steeds niet resoluut voor romantische componisten kiezen. In het begin van hun carrière speelden ze Shostakovich, Dvorak, Ravel en Tchaikovsky, maar nu hun naam definitief gevestigd is, spelen de vier al een goeie vier jaar uitsluitend Haydn, en in het verlengde daarvan nu dus ook Mozart. Dat de extremen van Shostakovich daarom weer helemaal uit blijven, bewijst dat het kwartet met alle stijlperiodes een grote voeling aan het opbouwen is en niet voor een gat te vangen is.
Het concept van deze cd was om Mozart in drie verschillende periodes naar de voorgrond te laten treden. Voor hun eerste opname rond deze componist grijpt het kwartet dus niet terug naar de grootste Mozart-klassiekers binnen het repertoire, maar kiest men als openingsstuk voor een quasi vergeten werkje. Het vierde kwartet (K. 157) bestaat uit drie delen, waarvan vooral het middendeel doordrongen is van de humor die een constante zou blijven in Mozarts scheppende carrière. Het Jerusalem kwartet blijft hierin echter bovenal licht musiceren en tot verleidelijke zware accenten laten de vier zich zelden verleiden. Daardoor klinkt hun uitvoering heel ongedwongen en sober, en hoewel dit zeker niet tot Mozarts interessantste kamermuziek behoort, blijkt het toch aangenaam deze muziek te ontdekken.
Het zeventiende strijkkwartet, met de bijnaam 'De jacht', is een heel pak bekender. Hierin toont het Jerusalem kwartet zich in staat om het gejaagde aspect te verklanken, zonder daarbij te overdrijven of chaotisch te worden. De oerklassieke versieringen worden discreet uitgevoerd en het is deze vier mensen duidelijk niet te doen om het groter of dramatischer maken van de oorspronkelijke partituur. De imitatieve technieken uit het eerste deel komen heel scherp naar voor, maar worden niet meer waarde toebedeeld dan ze eigenlijk verdienen. Waar het Jerusalem in de microstructuur duidelijk naar een foutloze uitwerking heeft gestreefd, blijft het totaalwerk in het macro-aspect tegelijk heel toegankelijk en bevattelijk. Door zich toe te spitsen op de afzonderlijke entiteiten binnen de delen verloor het kwartet het groter geheel dus niet uit het oog en in zijn geheel komen alsnog dramatische accenten naar voor uit deze opname. Het 'Adagio' is hier op zijn best: de vier stuwen elkaar in hun melancholische lezing, maar alweer is dosering een kernwoord en opnieuw gaan de vier nergens over de schreef.
Tot slot komt ook het tweeëntwintigste kwartet van Mozart aan bot, tevens een bekender, met name het 'Pruisische'. Het contrapunt van de componist staat hier al meer op punt en de emoties worden ruwer en drastischer. Mozart relativeert zichzelf echter ook door na stormachtige passages heel lieflijke delen te plaatsen, waar het Jerusalem kwartet respectvol en met de juiste emotie op inpikt. Ook hier weer koppelen de vier een enorme kennis van de partituur aan een grote gevoeligheid en een technische perfectie, in een opname die nooit gezwollen aanvoelt of expliciet extremen opzoekt.
Het Jerusalem kwartet bindt dus virtuoos gemak en jeugdige bevlogenheid aan een meer volwassen zin voor dosering en evenwicht. De krachttoer van hun alom geroemde opnames met Haydn-kwartetten doen de vier muzikanten met Mozart nog eens over. Een schitterende opname, ondanks de bedenkelijke keuze voor het vierde strijkkwartet, en onmisbaar voor liefhebbers van klassieke kamermuziek.
