Mozart schreef heel wat muziek voor blazers: naast minstens een concerto voor haast ieder verschillend instrument ook een hele reeks serenades, divertimenti en gelegenheidswerkjes en natuurlijk vele solistische passages in symfonieën en opera's. De geschiedenis van Mozarts concertante symfonie voor blazers, K.297b is echter een apart verhaal: bekend is dat Mozart het werk schreef tijdens een concertreis naar Parijs in 1777 voor vier van de solisten (fluit, hobo, fagot en hoorn) van het hoforkest uit Mannheim, die hem vergezelden naar Frankrijk. Het Parijse publiek was echter niet geïnteresseerd in Mozarts werk en het manuscript raakte verloren. De oudste bewaard gebleven partituur is een gedrukte versie uit de vroege negentiende eeuw, met Mozarts naam erop, maar geschreven voor vier andere blazers – waarbij de fluit vervangen werd door klarinet. Bovendien bleven alleen de solostemmen bewaard: wat het orkest speelt is steevast een reconstructie van wat Mozart geschreven zou kunnen hebben.
Van de concertante symfonie bestaan dus eigenlijk twee, grondig van elkaar verschillende, versies (eentje met fluit en eentje met klarinet) en het is de versie voor hobo, klarinet, fagot en hoorn die vier Franse solisten hier opnamen met het Praags Kamerorkest. Het werk wordt aangevuld met een opname van Mozarts klarinetconcerto, diens laatste soloconcerto, dat enkele maanden voor Mozarts dood geschreven werd. Klarinettist Florent Héau brengt een lyrische uitvoering van Mozarts concerto ten gehore, met een smaakvolle vrijheid qua tempo op Mozarts technische passages en een natuurlijkheid in zijn zachtste dynamiek, die hij niet louter omwille van het effect opzoekt. Het middendeel wordt soms wat breed uitgesmeerd maar snelle passages krijgen ook van het orkest een aanstekelijke ritmiek mee.
Beide concerti worden vrij klassiek aangepakt. Het Praags Kamerorkest bezit een warme klank die Mozarts muziek sappig en romantisch brengt, ver verwijderd van de scherpe maar soms meer dynamische uitvoeringen van oude-muziek ensembles. Een klassieke uitvoering kan deze muziek ook echter erg goed passen, zoals in het trage deel van de concertante symfonie, een kalme serenade voor blazers die vooruitkijkt naar het bekende 'Adagio' uit de 'Gran Partita' serenade. Een relatief langzaam tempo geeft de vier solisten de kans om elke frase breed en zangerig uit te spelen. De finale, een reeks variaties op een volksliedje is misschien niet Mozarts sterkste compositie maar krijgt een vlotte, bijna dansende cadans mee. Bovendien worden de vaak wat storend eentonige tussensecties die de verschillende variaties aan elkaar binden (en in de andere versie van het werk afwezig blijven) op originele manier tussen de solisten en het orkest verdeeld, wat ze toch wat meer vindingrijk doet klinken.
Ondanks de kwaliteiten, technisch en muzikaal van de uitvoering is de schitterende opname van deze sinfonia concertante, op authentieke instrumenten en met meer gevoel en cadans gespeeld, van het Freibürger Barockorchester bij Harmonia Mundi (HMC 901897) toch te verkiezen. De ontspannen, zangerige lezing van het klarinetconcerto door Florent Héau - live opgenomen - maakt echter veel goed.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
