Deze periode lijkt een slecht moment om – als veteraan dan wel als nieuwkomer – met een Mozartrecital op de proppen te komen. Het Zuid-Afrikaanse genie Kristian Bezuidenhout stort zich op dit eigenste moment immers op de volledige Mozartsonates voor Harmonia Mundi en deze internationaal nu al fel bejubelde reeks, die nog maar drie volumes kent, lijkt onmogelijk naar de kroon te stoten. Zeker niet door iemand als Aldo Ciccolini: weliswaar een groot pianist, maar iemand wiens techniek op 85-jarige leeftijd niet meer kan tippen aan de spitante speelstijl van een Bezuidenhout. Zelf zegt Ciccolini daarover dat hij – naarmate hij ouder werd –steeds meer belang gaat hechten aan de keuze van zijn instrument. Hij speelde in de jaren '50 in Brussel een integrale Mozart-cyclus bij elkaar, maar niet alle delen daarvan zijn tegenwoordig nog beschikbaar. Bovendien klonk toen een Bösendorfer, terwijl de toetsenist momenteel zweert bij een Bechstein. Voor pianoliefhebbers is het interessant wat Ciccolini pianotechnisch uiteen zet in het cd-boekje, met name dat vele Steinways tegenwoordig zodanig "hard" gemaakt worden dat ze als het ware reuma veroorzaken. Ciccolini kan het, op zijn gezegende leeftijd, misschien wel weten. In de Bechstein zegt hij een ideaal evenwicht te vinden: niet te hard qua touché, evenmin te zacht – de piano geeft een klein beetje weerstand maar beweegt vanaf een bepaalde zwaarte goed mee, wat Ciccolini perfect lijkt om Mozart uit de voeren.
Toch is zijn Mozart over het geheel genomen aan de zware kant. Om alweer naar Bezuidenhout te verwijzen, mist de opname van Ciccolini het parelende, typisch Mozartiaanse karakter. Deze solist is uiteraard intelligent genoeg om bepaalde cellen mee te nemen naar de doorwerking en deze dan dan bijvoorbeeld uit te spitten, maar bij iemand als Bezuidenhout gebeurt er niet alleen meer, ook zijn de keuzes gewoon straffer. In Mozarts 'Alla Turca' kan Ciccolini niet het extreem van lichtheid bereiken, wat zijn versie iets te log maakt. Bezuidenhout kan men dan weer verwijten hyperkinetisch te zijn, maar uiteindelijk vertaalt hij enkel en alleen Mozarts prachtige muziek naar een 21e-eeuws kader. Ciccolini put veel meer uit uitvoeringsprincipes van de vorige eeuw: hij is wat rigoureuzer in zijn lezing en mijdt de extremen. Dat levert nog steeds een technisch onderlegde (een amateur doet hem dit in geen geval na!) en boeiende Mozart op, maar gloeiend heet zal de luisteraar er vanbinnen noch vanbuiten van worden. "Mozart does me good; he helps me to live", beweert Ciccolini in het bijgaande interview. Misschien is dat zo, maar de Mozart van een twintigjarige is dit absoluut niet. In die optiek lijkt het niet verstandig dat deze pianist een volledige Mozart-opname opnieuw zou uitbrengen, wat blijkbaar wel – volgens hetzelfde interview – in de lijn van zijn resterende muzikale verlangens ligt.
Label La Dolce Volta wil er bovendien alles aan doen om de cd opnieuw te definiëren als zijnde een luxeproduct. Anders dan boeiende opnames in hun vooralsnog zeer kleine cataloog, sluit het kunstzinnige qua vormgeving hier nauw aan bij de kitsch. Ook de bijgevoegde tekst laat amper verdieping toe, hoewel de opmerkingen over de techniciteiten voor pianoliefhebbers mooi meegenomen zijn. Alles bij elkaar is deze opname dus een waardevol document voor de Ciccolini-verzamelaar, al was het maar om de fans ervan te overtuigen dat de man nog steeds heel wat in zijn mars heeft. Heel wat is echter geen perfectie, maar geen nood, want tegen een iets mildere prijs kan men bij Harmonia Mundi Bezuidenhouts duizelingwekkende serie bestellen.
