Het verhaal gaat dat Anthony Braxton een onvoorwaardelijke Wolf Eyes-fan werd nadat hij in Zweden een concert van dit noisetrio had meegemaakt. Toen Braxton en Wolf Eyes in 2005 de affiche deelden op het Festival International de Musique Actuelle in het Canadese Victoriaville verbroederden ze in de bar. Van het een kwam het ander en Braxton ging maar al te graag in op de uitnodiging van Wolf Eyes om mee het podium op te kruipen.
Voor wie niet vertrouwd is met de Wolf Eyes-sound: de heren construeren een primitieve, verbasterde wall of sound met behulp van elektronica, zwaar vervormde vocalen, percussie op metaal en junk, aftandse saxofoons en versleten gitaren. Hun compromisloze, verschroeiende concerten en de stroom audiomateriaal heeft hen een horde trouwe fans opgeleverd. Op deze set starten de heren behoorlijk behoedzaam. 'The Mangler' opent met ijle, gedempte percussieklanken, geschraap op metaal en daarover Braxtons' frivool freewheelende sax. Na een vijftal minuten verdonkert de sfeer. Een trage puls van een ronkende basklank treedt op de voorgrond en drukt op het gemoed. Desolate lange saxuithalen, sissende elektronica, zwaar gedistortioneerde, nauwelijks herkenbare vocalen, ruis, feedback en klanken die wel lijken weggeplukt uit een industriële bouwwerf worden rond de basklank geweven. De oorpijngrens wordt voorlopig wel nog niet bereikt. Af en toe haalt Braxton uit met slierten van nootsequenties die snel op en neer dansen. In de twaalfde minuut valt alle klank weg. In deze onheilspellende stilte stoten Olson en Braxton ijle saxklanken uit. Het is uiteraard slechts een aanloop voor een stormachtige finale en enkele minuten later komen golven van zwaar overstuurde elektronicanoise opzetten, terwijl Braxton uitpakt met een luider en drukker saxspel met zwaar dissonante uitschuivers die hoog in het toonregister zitten. Naar het einde toe wordt het geluid compleet volgestapeld met verschroeiende elektronica. Alsof dat nog niet genoeg was, wordt dan ook nog 'Stabbed in the Face' (van Burned Mind) ingezet. De monotone dwingende beat, het overstuurde hysterische geschreeuw en gekrijs en de heftige feedback moeten die avond ongetwijfeld niets vermoedende toeschouwers naar de nooduitgangen hebben doen vluchten. Hels en intens! Na wat overleg wordt als bisnummer 'Black Vomit' bovengehaald en al snel weerklinkt de heftige trage percussiestoot van dit powernummer. Slechts af en toe geraakt Braxton nog duidelijk boven het scheurende, gemuteerde elektronicageweld en het gekeel van Nate Young maar dat is niet zo belangrijk aangezien het totaalgeluid primeert.
Petje af voor ouwe rot Braxton die zich duidelijk amuseert met dit trio jonge schreeuwlelijkerds. Hopelijk breien de heren hier nog een vervolg aan.
Meer over Wolf Eyes & Anthony Braxton
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
