Het Zweedse Wolf timmert al een vijf platen lang aan de weg, en stilistisch gezien zijn er ook nu weer geen enkele veranderingen te bespeuren. De hoofdmoot is nog steeds op klassieke leest geschoeide heavy metal, waarbij glorieus gerefereerd wordt aan grootheden als Judas Priest, Accept of Dio. Niet alleen muzikaal gaan deze heren voor de herwaardering van die stijl, ook productiegewijs klinkt alles behoorlijk old school. Niets nieuws onder de zon op dit album, wat voor de fans een zegen en voor anderen een vloek is.
An sich is er dan ook weinig te melden over 'Legions of Bastards'. Zoals wel vaker is de plaat getooid met een behoorlijk lelijke hoes, maar dat kan evenzeer een traditie zijn als de muziek. Het gitaarwerk is nog altijd relatief snel, vol met in triolen gedrenkte ritmiek en een flink pak solo's. Het leukste aan Wolf is dat de heren er duidelijk voor kiezen om de verloren kunst van het soleren opnieuw in het licht willen schuiven, want elk nummer kent minstens één flitsend pielmoment. De ritmesectie is solide, zonder al te veel af te wijken van de standaard 4/4-maat die bij rock en metal hoort zoals een biefstuk bij friet past.
Een aantal dingen die de band echter beter had aangepast, zijn ook gebleven. De ronduit infantiele teksten die al sinds het begin het moeilijk maken deze jongens serieus te nemen, zijn opnieuw in overmaat aanwezig. Leuteren over de grootte van een geslachtsdeel is misschien grappig voor puisterige tieners, maar zelfs in de metalwereld neemt geen kat dat nog serieus. Het mag dan al voor de lol zijn, een hele plaat vol met ongein steekt snel tegen. De zang van frontman Niklas Stalvind is trouwens nog steeds hetzelfde nasale gezeur als voorheen, en daar ligt hem net het zwakste punt van Wolf: de muziek is best wel aardig en ongecompliceerd, en ook de teksten kan men nog met de mantel der liefde bedekken, maar dat geneuzel van Stalvind is geregeld niet te harden. Jammer, er had alweer meer in gezeten.
Met het verstand op nul, de leren jekker en te strakke jeans in de aanslag kan 'Legions of Bastards' nog wel eens een leuk feestplaatje zijn. De minpunten hoeft een mens dan aan zich te laten voorbij gaan, maar wereldschokkend of aardig is het geheel jammer genoeg nog steeds niet.
