De naam van Dan Swanö klinkt legendarisch in de oren van eenieder die ooit met metal in contact is gekomen. Niet alleen is de man een gerenommeerd producer, hij stond en staat eveneens in voor consistent goede muziek bij onder meer Edge of Sanity, Bloodbath, Nightingale en bijna ontelbare andere bands of projecten. Hij heeft dan ook een erg ruime smaak en de mix van zowel zijn extreme metalinvloeden als progressieve rock krijgt nu een schijfje onder de titel van 'The Inheritance'.
Goed nieuws voor wie het laatste album van Opeth iets minder kon smaken omdat het contrast tussen hard en zacht wat was weggevallen: Witherscape doet dat contrast nu ook. Nochtans is deze band op geen enkel moment een kopie van Opeth, maar de dynamiek tussen beenharde death metal en erg melodieuze progressieve rock wordt ook hier op de spits gedreven met erg technische edoch slim uitgewerkte tracks. Swanö voorziet voornamelijk de vocalen en hij is enorm goed op dreef. Zijn diepe putgrom klinkt rauw en diep en laat de grondvesten makkelijk daveren. Aan de andere kant van het spectrum laat hij erg dikwijls zijn heerlijk diepe en zalvende zangstem het werk doen.
Die dualiteit op vocaal gebied zet zich ook door in de muziek, want Witherscape varieert naadloos tussen logge death metal en frisse en afwisselende progrock. De muziek is niet erg makkelijk, want meer dan eens zijn de songstructuren een beetje wars van gangbare settings en de vele melodieën, solo's en afwisselende ritmes lijken het wat druk te maken. Echter, die mix is erg zuiver uitgespeeld en hoewel het geheel nooit voor de hand liggend klinkt, vloeit alles perfect verder. Die aanpak is bijzonder sterk en toont gewoonweg het vakmanschap van dit duo.
Afwisseling is troef op 'The Inheritance' en dat levert pakkende songs op die naar meer smaken. Zo zijn 'Astrid Falls', 'The Math of the Myth' of 'The Wedlock Observation' allemaal kleppers. Het geheel heeft overigens ook een verhaal over een gesticht waar vreemde dingen gebeuren. Het voornaamste effect daarvan is dat de meeste tracks ergens een bevreemdend sfeertje oproepen dat gek genoeg overeind blijft bij sommige van de luchtiger melodieën.
Het lijkt er op alsof de heer Swanö opnieuw in de roos schiet met Witherscape. Fans van Opeth doen er goed aan om dit eens te onderzoeken, maar de muziek van deze band is zo genre-overstijgend en sterk dat het een beter idee zou zijn, moest eenieder die goed opgebouwde, frisse en afwisselende muziek graag heeft hier aan onderworpen wordt.
