Het Engels avantgardecollectief Wire heeft een heuse brok muziekgeschiedenis gemaakt. Dit kwartet vertrok in de jaren '70 uit de vrije punkspirit, maar koos ervoor om zichzelf telkens experimenteel te vernieuwen terwijl de hanenkammenscène stilaan vastgeroest geraakte in platcommerciële stramienen. Door voortdurende vernieuwingsdrang te combineren met een poppy toegankelijkheid in hun muziek is de band toonaangevend geweest voor hedendaagse stromingen als postpunk en emocore. Uit een verstoft archief van het ter ziele gegane Harvest label (inmiddels Pink Flag) zijn de originele tv-opnamen van de groep opgevist van een Rockpalast concert in 1979, dé grote Wire periode. In een mooie, sombere verpakking zijn zowel audiocd als dvd (met extra, 20-minuten durend interview) opgenomen. Aan de historische waarde van dit beeld- en geluidsdocument hoeft dus alvast niet getwijfeld te worden.
Authenticiteit is dé troef bij deze opnamen. Zo is zelfs de oorspronkelijke, foute tracklisting bij de beelden bewaard gebleven en is er slechts in minimale mate aan de geluidskwaliteit gewerkt. Op die manier wordt het ruwe en rauwe karakter van deze muziek niet geschaad. Ruw, punk, experimenteel, ... deze termen geven alvast een beeld van het Wire geluid. Toch werkt het niet ontoegankelijk of storend dat de vier leden van dit collectief allen een hoge kunstopleiding achter de rug hebben. De aanvankelijk korte, schreeuwlelijke nummers op dit optreden gaan gepaard met militaristisch marcherende drums en ijle, jankerige gitaren. De vrij agressief tierende zang van Colin Newman vertolkt hierbij het sarcasme en de absurditeit die de groep in zijn muziek legt. Neurotische partijen en snel opbouwende, ratelende songs die abrupt schreeuwend eindigen, zetten alvast de toon. Naarmate het één uur durende concert vordert, maakt de band meer en meer plaats voor een ruime instrumentale interpretatie van zijn nummers. Zichzelf herhalende cadansen en dominante postrock gitaarspektakels durven tot zes minuten lang aan te slepen. Dat is best lang voor Wire, aangezien de groep op dit optreden er toch zo'n negentien songs doorblaast. Voor die tijd erg ongehoorde, onconventionele experimenten op de gitaren zijn schering en inslag, maar worden toch telkens mooi gekaderd en ingemetseld zodat de groep nooit echt rommelig of chaotisch uitvalt. Intrinsieke kracht, gekoppeld aan een agressieve techniek doet het (beperkt aanwezige) publiek duidelijk verstommen. De band speelt wild, grillig en soms nogal onvoorspelbaar. Marcherende, dwangmatige structuren vormen het epische 'Merci' of het golvende, psychedelische 'Former Airline'. Melodramatische, zware gitaarstukken die zelfs Joy Division toen nog niet durfde te hanteren, geven aan waarom dit document in zo'n so(m)ber jasje gestoken is. Met de titeltrack van zijn debuutplaat en inmiddels ook de titel van hun eigen label, Pink Flag, schreeuwt Wire dit krachtige en prachtige concert uit.
Deze opnamen van Wire in zijn topperiode tonen aan dat experiment geen verfoeilijk gegeven hoeft te zijn, maar een lovenswaardig initiatief. Het ruwe, originele karakter van deze opnamen is een cultuurhistorisch document op zich en presenteert een toonaangevende band met creatieve vingers, een gezond kritische geest en vier harten die duidelijk eens moesten gelucht worden. Het was een goed idee om deze opnamen af te stoffen.
Meer over Wire
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
