Bij veel bands die voorheen eerder een hardcore of punkachtergrond hadden, lijkt de trend te zijn dat hun muziek steeds extremer wordt. Zozeer zelfs dat ze beginnen op te schuiven richting metal. Winter Solstice is daar een heel goed voorbeeld van. Deze groep heeft haar wortels in de hardcorebeweging, maar klinkt als een uit de kluiten gewassen metalband. Enkel de zang refereert nog aan het hardcoreverleden. Daarmee is meteen ook het voornaamste zwakke punt van Winter Solstice aangehaald: zanggewijs schiet deze band behoorlijk te kort.
Het is een vast gegeven dat veel jonge bands tegenwoordig hun mosterd gaan halen zijn bij melodieuze Scandinavische bands als In Flames. De combinatie van grof geweld, subtiele melodielijnen en een zang die enkel als schreeuwerig kan omschreven worden wekt grote interesse en bewondering op. Om dat te staven moet enkel verwezen worden naar de jonge lichting Amerikaanse metalbands die meestal een soort cross-over vormen van hardcore en dergelijke metal. Ook Winter Solstice brengt een combinatie van loodzware gitaarpartijen met verbazingwekkend luchtige muziekjes daar doorheen verweven. Die vormen een soort tegengewicht tegen het logge, dat dergelijke metal met zich meebrengt. Winter Solstice valt muzikaal te licht uit in vergelijking met andere bands omdat ze er zich nogal makkelijk vanaf maken. Uiteraard is het bijzonder moeilijk om nog nieuwigheden te brengen in dit subgenre, maar Winter Solstice slaagt er zelfs niet in om enigerlei pakkende nummers te schrijven. Alsof dat nog niet genoeg was, blijkt dat er ook aan de schreeuwzang behoorlijk wat schort. De frontman van Winter Solstice klinkt alsof er een levende kat ontdaan wordt van ingewanden. Enige variatie is hem compleet vreemd en de hele plaat lang blijft hij maar doordrammen en krijsen aan eenzelfde timbre. Dat wordt behoorlijk vermoeiend, om niet te zeggen enerverend na verloop van tijd.
Winter Solstice heeft dus nog flink wat werk voor de boeg als ze daadwerkelijk indruk willen maken op een nu al oververzadigde metalmarkt. Het gebrek aan pakkende songs (al was er maar eentje die de aandacht vast kon houden) gecombineerd met een zangstem die zeer moeilijk verteerbaar is maken dat 'The Fall of Rome' een ferme slag in het water is.
Meer over Winter Solstice
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
