Het duo Carl Hultgren en Windy Weber uit Michigan, USA, bracht in de tweede helft van de jaren '90 enkele behoorlijk bedwelmende releases uit vol dromerige, delicate gitaarambient. Na een vijftal jaar van inactiviteit komt het duo nog eens met een dubbele ep op de proppen. Opvallend genoeg heeft deze sabbatperiode hun geluid niet wezenlijk veranderd.
Op 'The Eternal Struggle' vormt een spaarzame monotone keyboardklank de basis waarop Windy & Carl hun gitaartapijt weven. Een heel sobere, donkere gitaarlijn zorgt voor een subtiele, licht onderhuidse spanning. Deze klankkleur is weliswaar knap maar om de volle 32 minuten te blijven boeien is de opgetrokken spanningsboog te slap en het geproduceerde geluid te gewoontjes. Hoewel het nummer twaalf minuten duurt komt ' I Have Been Waiting to Hear Your Voice' dan ook over als een vluggertje, maar dan wel een leuk. Door het gebruik van iets meer geprononceerde en gevarieerde delaygitaarklanken ligt deze track een stuk minder zwaar op de maag.
De tweede cd, 'Dedications to Flea', is een ode aan hun dierbare hond die in 2005 overleed. Deze cd werd eerder al op 500 exemplaren uitgebracht door Jon Whitney's (de man achter de indrukwekkende Brainwashed-muzieksite) Brainwashed Handmade Series. Bovenop geluidstapes van wandelingen die ze met het beestje maakten, improviseert het duo rustig op de hun typische wijze met mooie gitaarklanktexturen. Vooral op 'Ode to a Dog' is het zware gehijg en gekwijl van dat met zijn tong uit zijn muil bengelend beestje aangenaam en rustgevend. Ook het geluid van voetstappen, het geritsel van bladeren, het sluiten van een hekje en het occasionele overvliegen van een vliegtuig draagt bij tot de idyllische sfeer. De nooit opdringerige, aangenaam verder kabbelende gitaarmuziek is eerder stemmig en nostalgisch dan droevig of melancholisch.
Deze tracks hebben absoluut niet de ambitie om constant intensief te worden beluisterd, daarvoor zijn ze te lang en bevatten ze te weinig variatie. De muziek kabbelt traag en rustig uit de boxen en vormt een aangenaam geluidsbehang om rustig op weg te dromen en af en toe wat flarden van op te pikken. In die zin is de tweede ep - door het warmere karakter van de geproduceerde klankkleuren en door de originele fieldrecordings – beter geslaagd in zijn opzet dan de eerste.
