Wim Mertens is uitgegroeid tot een internationaal gerenommeerde componist en uitvoerder. Sinds zijn debuut in 1980 bracht hij een veertigtal cd's uit en voorzag hij meerdere theaterstukken en films van muziek. Wim Mertens schrijft minimalistiche muziek: hij werkt meestal met één of meerdere repetitieve thema's, al dan niet opgebouwd uit verschillende lagen die stuk voor stuk invallen. Zijn doorbraak forceerde hij met zijn typische hoge zang, meestal enkel begeleid door zichzelf aan de piano. Maar voor zijn vijfentwintigste muzikale verjaardag riep hij versterking in van het Vlaams Radio Orkest onder leiding van Dante Anzolini. 'Partes Extra Partes' telt acht nummers die ondertussen klassiekers geworden zijn, aangevuld met twee nieuwe composities, speciaal voor de symfonische bezetting. De kopstem liet Mertens deze keer achterwege.
Dissonanten zijn met uitsterven bedreigd in de muziek van Mertens. Als er al spanning opgewekt wordt, dan komt die voort uit ritme en volume, zoals in het overbekende 'Struggle For Pleasure' (gemeenzaam gekend als «de Proximus-tune»). In die beperkte werkruimte kan de muziek twee richtingen uit: die van muzikaal behangpapier of die van trance-inducerend genotsmiddel. 'Partes Extra Partes' gaat de twee kanten op.
Het zeven en een halve minuut aanslepende 'To Obey' is een voorbeeld van de eerste mogelijkheid: een lange inleiding van een kluwen strijkers en piano krijgt bijval van enkele terugkerende noten op trompet en fluit. Deze blijven hun ding geruime tijd doen, zonder dat er verder iets noemenswaardigs gebeurd. Enkel de synthethiserende harpsolo op het einde redt het nummer van volledige overbodigheid. Het kan ook anders. In het overbekende 'Close Cover' staat de piano -meer nog dan in de andere tracks- op de voorgrond. De bijdrage van het orkest is beperkt tot minimale tintjes kleur die door de strijkers aangebracht worden in het refrein. De piano krijgt op deze manier maximale vrijheid van beweging, terwijl de subtiele sfeer die opgewekt wordt door de strijkers een snellere toegang naar een wonderlijk dromenland biedt dan welke giftige paddestoel ook. 'Al' vormt een buitenbeentje op dit album. Dit nummer is een meer doorgecomponeerde, dramatische, soms pathethische waas waarin de thematiek zeldzaam moeilijk te ontdekken is.
Het orkest bezigt een erg zuivere, afgemeten eenheid van klank en lijkt wel gedirigeerd door een metronoom. Dit komt de minimalistische composities uiteraard ten goede, maar leidt soms tot een nogal steriel klanklandschap -alsof er een wel erg geavanceerde synthesizer aan het werk is.
Vele nummers van dit album zijn herkenbaar als het intromuziekje van radioprogramma's, ringtone of soundtrack; ongetwijfeld dankzij de erg uitnodigende, haast hypnotiserende kwaliteit van deze muziek. Jammergenoeg bleven niet alle composities of de symfonische bewerkingen ervan beperkt tot de essentie, wat noodzakelijk is om de magie tot leven te wekken. Desondanks biedt deze cd een erg toegankelijke inleiding in het werk van Mertens.
Meer over Wim Mertens
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
