De originele opname van deze plaat stamt uit het jaar 1963 en werd nu, 40 jaar later, geremastered door Joe Tarantino en opnieuw uitgebracht. De muzikant waarrond deze plaat draait, is Willie Rodriguez, een immer goedlachse latin-percussionist uit die periode. Hoewel hij meestal de percussie verzorgde, was hij ook een uitstekende drummer. Op 'Flatjacks' pakte hij de eerste keer uit als jazzdrummer. Zonder een echte wereldplaat gemaakt te hebben, heeft hij deze kans met beide handen gegrepen en het resultaatis mooi. Het is een rustige jazzplaat geworden die doorspekt is met zuiderse invloeden. Salsa-, samba- en bossa nova-ritmes zijn dan ook nooit ver te zoeken.
De overige muzikanten die op deze opname meespelen zijn Seldon Powell, die zowel de altsax, de tenorsax als de klarinet en de fluit bespeelt, Barry Galbraith op gitaar en George Duvivier aan de bas. Net zoals Willie Rodriguez waren dit verdienstelijke muzikanten die echter geen gevierde grootmeesters waren maar op deze plaat eindelijk eens hun eigen ding konden doen. Het is dan ook een zeer heldere plaat geworden zonder overbodige haken en ogen. Barry Galbraith bespeelt de gitaar nu eens heel zacht, dan weer agressiever, wat voor verschillende klankkleuren zorgt. Seldon Powell bespeelt elk van zijn instrumenten op een uitstekende wijze, zonder ergens iets extreems te willen proberen. Dat is eigenlijk het algemene kenmerk van deze hele plaat: ze ligt héél gemakkelijk in het oor. Het is klassieke jazz zonder onnodige franjes, maar keurig uitgevoerd. Bovendien zijn het allemaal korte nummertjes, vaak duren ze niet langer dan drie minuten.
Het eerste nummer zet al meteen de toon: de klassieker 'Moliendo Café' wordt ingezet met het rustige thema, waarna de instrumenten afwisselend een solo geven. Deze solo's klinken rustig en bedachtzaam, soms zelfs ietwat geroutineerd. De plaat vervolgt met alweer een standard: 'Serenata', waar Barry Galbraith begint met een stukje haast klassieke gitaarmuziek. Vervolgens valt Seldon Powell in op dwarsfluit en speelt het thema één keer door, waarna de gitaar het overneemt. Het nummer kabbelt zo even door, en stopt vrij snel. Een ander leuk nummer, waar Rodriguez coauteur van is, is 'Brasileira'. Het is een korte samba met een heel herkenbaar thema op dwarsfluit. Ook dit nummer duurt te kort en het gevoel blijft hangen dat er mits een aantal echt goed geïnspireerde solo's veel meer uit te halen is.
'Flatjacks' is een leuk plaatje, zeker voor mensen die eens naar een jazzplaat willen luisteren maar afgeschrikt worden door de vaak moeilijk beluisterbare, ingewikkelde stukken muziek die daarbij horen. Anderzijds gebeuren op deze plaat geen wereldschokkende dingen, maar dat zal hen dan maar worst wezen.
Meer over Willie Rodriguez Jazz Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
