Hoewel Vlaanderen nieuwe grote rockproducten blijft afleveren, zijn er toch nog steeds artiesten die hun heil zoeken in de meer groezelige steegjes, kroegen en marktpleintjes om te zorgen voor een muzikale onderlaag. Goed verscholen achter zijn gitaar rockt de Belg William Souffreau al van in de jaren'60 de pannen van het dak. Na zijn succesvolle projecten van The Blue Jets en Irish Coffee, waarmee hij zelf stevige stappen in de hardrockwereld zette, is de man nu toe aan zijn vijfde soloplaat als gitaartroubadour. Hoewel 'Time' getuigt van een hoge, internationale kwaliteit en een jarenlang opgebouwde singer / songwritercapaciteit, valt echter ook ditmaal weer te vrezen dat Souffreau onbekend blijft voor de doorsnee burger. Té gemaakte melodielijnen, weerbarstige liedjes en vreemde zieleroerselen zorgen voor een niet al te toegankelijk geheel met een helaas beperkte houdbaarheidsdatum.
Een rechte lijn valt moeilijk te trekken in 'Time' (op het nogal ruwe, bluesy karakter na). Hoewel de man zijn gitaar met vaste hand leidt, zwalpt dit schijfje over ruwe bossanova's, smekende ballades, sobere westernliedjes of opgeklopte rockelementen. Wat er ook van zij, telkens slaagt Souffreau er in om een vorm van onafgewerktheid over zijn muziek te roepen die niet echt bevorderlijk is voor de toegankelijkheid ervan. Wat vooral opvalt, is dat hoe minder het aantal muzikanten meespeelt, des te moeilijker deze plaat uitvalt. Een akoestische soloversie van 'There Ain't No Road too Long' niet te na gesproken, spreken ballades als 'Hope There's Time Left' of 'Guitarman' weinig aan. Meer voluit rockende bijdragen als 'Let Me Tell You Something' of 'Gardenman', die ook wel een serene cadans aanhouden, komen veel sterker uit de hoek. De mooie instrumentale evenwichtigheid van deze laatste twee nummers laat de enigszins ruwe stem van Souffreau meer tot zijn recht komen. De oprechte, alledaagse (liefdes)teksten die de man met een nogal afgeleefde stem ten beste brengt, worden wel in alle overtuiging bezongen, maar deze troubadour bezit duidelijk niet voldoende overredingskracht om het vocale facet in zijn muziek ten volle te laten overheersen. Gelukkig is daar het korte afscheidslied 'I Had a Friend' als afsluiter van dit plaatje om het tegendeel te kunnen aantonen. In een ontroerende, eenvoudige melodie bewijst William Souffreau dat zijn ingetogen muziek wel degelijk een krachtige kern kan bevatten. Spijtig genoeg wordt dit dus maar pas aan het einde van 'Time' duidelijk.
Ergens schuilt er een diep verscholen, oprechte kracht in de muziek van William Souffreau. Het feit dat deze zo moeilijk te ontdekken valt, heeft er allicht mee voor gezorgd dat de man nog altijd in een vrij verscholen milieu actief blijft. 'Time' zal daar allicht geen verandering in brengen. Hoewel het plaatje in al zijn eerlijkheid enkele mooie muzikale momenten bezit, ligt het toch net iets té geforceerd in het oor om veel mensen er vlot mee op handen te krijgen.
Meer over William Souffreau
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
