In het jazzmilieu is de contrabassist sinds mensenheugenis het slachtoffer van minachting en spot. De talloze grappen en grollen over bassolo’s die enkel bestaansrecht hebben als plas- en drankpauze voor de andere muzikanten zijn ondertussen zo oud als de straat. Wat in de jazz door velen nog steeds niet als een volwaardig solo-instrument wordt beschouwd, heeft in improvisatie- en avant-gardekringen een heel andere status. Dat is vooral te danken aan het werk van mensen als Barre Phillips, Peter Kowald en Joëlle Léandre, die de mogelijkheden van de contrabas sinds de jaren zestig aanzienlijk hebben uitgebreid. Ook William Parker heeft zijn steentje in de loop der jaren bijgedragen met albums als ‘Lifting The Sanctions’, ‘Painter’s Autumn’ en ‘Testimony’. ‘At Somewhere There’ is alweer de vierde soloplaat van de Amerikaan en met voorsprong zijn meest hardnekkige tot nu toe.
Hardnekkig, omdat Parker in ‘Cathedral Wisdom Light’ gedurende vijftig minuten de strak gespannen snaren geselt, zonder dat hij hierbij ademruimte laat voor zichzelf of de luisteraar. Onophoudelijk, onverstoorbaar en als een muzikale extremist laat hij zijn contrabas grommen, krijsen, klagen en huilen. Het afwisselen tussen pizzicato en arco playing moet ook niet worden verwacht, want Parker gebruikt hier voor het eerst uitsluitend de strijkstok. Dat betekent dat dit stuk vooral een festijn is van (boven)toonmanipulaties, een techniek die Parker als de beste beheerst.
Via een opmerkelijk gamma aan manieren om de snaren te bestrijken, weet Parker af en toe een erg verrassende klankkleur tevoorschijn te toveren. Uiteraard zijn dat nooit mooie of ronde tonen, maar ratelende, rammelende of andere grillige geluidsfrequenties die men op het eerste gehoor niet meteen kan thuisbrengen. Na een twintigtal minuten lijkt hij pas echt op toerental te komen en komt er voor het eerst vuur in zijn spel, via het veelvuldig gebruik van de tremolotechniek. De onstuimigheid waarmee hij te werk gaat heeft duidelijk een invloed op zijn creativiteit, want vanaf hier wordt het allemaal een pak veelzijdiger en interessanter. Enkele korte en enigszins normale partijen en dubbelgrepen vormen bijvoorbeeld een aangenaam intermezzo binnen het gewelddadige stuk, dat ondanks het indrukwekkende spel toch wat te lang duurt.
Vooral in het begin en op het eind van ‘Cathedral Wisdom Light’, is de kans groot dat de luisteraar snakt naar afwisseling, die er jammer genoeg niet komt. De twee korte tracks die het stuk vergezellen, ‘For Don Cherry’ en ‘For Ella Parker’, maken dat echter deels goed. Vooral omdat Parker hier op twee andere instrumenten speelt, de zogenaamde dousn’gouni (een soort Afrikaanse gitaar die trompettist Don Cherry wel eens gebruikte) en de dubbele fluit, simpelweg twee fluiten die aan elkaar zijn vastgemaakt en die men dus tegelijkertijd kan bespelen.
Deze live-opname uit 2008 is een dubbeltje op zijn kant. Enerzijds duurt het allemaal wat te lang, maar lans de andere kant is William Parker hier op ongeveer de helft van het album op zijn best. De bekende leuze “Wie niet waagt, niet wint”, geldt dan ook meer dan ooit voor ‘At Somewhere There’.
Meer over William Parker
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
