William Alwyn is een van Engelands minder bekende twintigste-eeuwse componisten. Deze man leefde van 1905 tot 1985 en schreef een behoorlijk groot oeuvre bij elkaar, met daarin onder meer vijf symfonieën, concerti voor verschillende instrumenten en vooral heel veel filmmuziek. Op deze cd brengt Naxos de tweede en vijfde symfonie van deze componist uit, samen met diens concerto voor harp en strijkorkest.
In geen van de twee symfonieën op deze cd, volgt Alwyn een ook maar enigszins klassiek vormschema: de tweede symfonie is tweedelig, de vijfde bestaat slechts uit één lang deel en beide werken zijn wat rapsodisch opgevat. Dat wil zeggen dat één deel een grote, schijnbaar willekeurige, variatie aan tempi, muzikale gedachten bevat, die echter niet echt een afgesloten geheel vormen. Dat is ook meteen de grote zwakte van beide werken: hoewel Alwyn zijn orkest virtuoos kan gebruiken en soms zelfs echt poëtisch uit de hoek kan laten komen, vindt de luisteraar in zijn werken weinig samenhang. Passages komen en gaan, de toon van de componist verandert vaak genoeg, maar aan het eind van de rit blijft er weinig, om niet te zeggen niets, in het geheugen van de luisteraar hangen. Toch bevatten deze werken enkele mooie momenten. Het begin van de twee symfonie, bijvoorbeeld, is een effectief voorbeeld van klankschildering, met een leuke fagotsolo die eerst dreigend aandoet, en gaandeweg iets meer humoristisch begint te klinken. De luide gedeeltes zijn echter vooral bombastisch, met veel virtuoos gekrioel in de strijkers en overdonderende koperblazers.
Het concerto voor harp en strijkers is zonder twijfel het sterkste werk op deze cd. Het zachtere klankpalet van het strijkorkest en de lyrische, overzichtelijke melodieën, (in contrast met de atonale, voortslepende lijnen in de symfonieën), maken het concerto alleszins aangenamer om naar te luisteren. Het is een vierdelig werk met symfonische allures, waar het elegische karakter alleen in het snelle laatste deel, dat wat aan Ierse volksmuziek doet denken, wordt doorbroken. Door het gebruik van open, consonante intervallen en trage voortschrijdende melodieën doet de muziek wat gregoriaans aan. Harpiste Suzanne Wilson vormt mooi één geheel met de strijkers, zodat ze soms duidelijk op de voorgrond staat, dan weer bescheiden van op de achtergrond de strijkers begeleidt.
Wie Alwyns muziek niet kent mist niet bijzonder veel. Hoewel bepaalde passages uit zijn oeuvre leuk klinken, en de blazers hier en daar virtuoze solos mogen uitvoeren, kan zijn muziek niet op tegen die van Britten of zelfs maar Vaughan-Williams. Daarvoor ontbreekt het aan structurele samenhang of werkelijk inspirerende melodieën en klankkleuren. Geen slechte uitvoering van het Liverpool Philharmonic Orchestra, maar wat goed kan zijn als filmmuziek, schiet als symfonische muziek te kort.
Meer over William Alwyn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
