Een twee in één CD van Will Sergeant met materiaal uit respectievelijk 1978 en 1982.
'Weird as Fish' is een experimenteel stukje gitaargeweld, door Will Sergeant opgenomen net voordat hij met Echo & The Bunnymen zou beginnen. 'Le Via Luonge' is loungemuziek avant la garde, bedoeld voor een kunstfilm over de groep.
Gitarist Will Sergeant is eind jaren zeventig met een twee-sporenrecorder aan het opnemen geslagen. Laag boven laag speelde hij in en nam hij op cassette op. Eén van die cassettes staat nu als 'Weird as Fish' op CD. De ruis van de lo-fi productie hebben ze er niet uit gekregen, al is dat misschien een bewuste keuze geweest. Will Sergeant produceert namelijk chaotisch, vervormd en hervormd kabaal. In het kader van "hoeveel verschillende klanken krijg ik uit mijn gitaar?" ging hij aan de slag met verschillende effectenpedalen. Het resultaat zijn krakende, overstuurde, snijdende en wazige klanken die variëren op een doorlopend (eenvoudig) ritme of een (eenvoudige) baslijn. Dit stramien wordt elf nummers lang volgehouden en het is moeilijk de nummers van elkaar te onderscheiden qua klankkleur. Struktuur zit er nauwelijks in, duidelijke intro's en outro's zijn zeldzaam en melodieën zijn te kort om te blijven hangen. Hoewel er door het echo-effect zeer veel herhalingen in de nummers zitten, gaat het vaak om niet meer dan drie noten ? al blijven die soms tussen de oren hangen. 'Weird as Fish' neem je misschien beter tot je onder invloed van psychedelische drugs. 'Darkness' bijvoorbeeld brengt in vervoering, al is het geen genot voor het oor. Dit is geen luistermuziek - concentratie lijdt tot hoofdpijn ('Fuzztronic', 'The Barbell Dreams') - en gezellige achtergrondmuziek is het evenmin. Daarvoor is het te amuzikaal. Toch kan die gelaagdheid ook mooi zijn. 'Vacuum' is ritmisch complexer dan de rest en een vette new wave-achtige baslijn begeleidt improviserende keyboards. Andere uitschieters zijn die nummers die niet volgestouwd zijn met geluid: 'W.A.F.', 'Cloudy Monday' en 'Anomaly'. De titel van dat laatste nummer vat het concept goed samen (een anomalie is een afwijking van de regel). En zeker als je bedenkt dat dit al van de jaren zeventig dateert is dit een opmerkelijk staaltje van afwijkingen.
Dat er tijdens de Europese tour van The Bunnymen in 1981, van Engeland naar Firenze, veel in de bus en trein gezeten werd is hoorbaar in 'Le Via Luonge'. Monotone hartslagritmes die wegebben en weer terugkomen ('K 100-A34-90 MPH'), langdradige improvisatiesessies van gitaar en keyboard ('Clermont-Ferrand') en veel onheilspellende bliepjes en prille elektronica ('Racing the Train' en 'Uffizi'). Allesbehalve lo-fi trouwens deze keer en dat luistert meteen een stuk aangenamer. Je hoort dat de muziek voor een snelle beeldenstroom is geschreven en in zijn genre is dat best aangenaam. Al zal ook dit wel meer impact hebben onder invloed.
Meer over Will Sergeant
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
