Het Britse gezelschap Wild Beasts wordt nogal op handen gedragen. Niet geheel onterecht overigens, want hun plaat 'Two Dancers' mocht drie jaar geleden een Mercury-beeldje in de wacht slepen. De bonte, elektronische ingekleurde indiepop van het kwartet wordt ook in die mate met een flamboyante attitude overgoten, dat vergelijkingen met glamrockacts als Suede of David Bowie schering en inslag zijn. Op hun vierde langspeler 'Present Tense' wordt nog meer gegoocheld met synthesizers dan voorheen, waardoor de plaat helemaal in de jaren '80 belandt.
Ook de wat verwijfde, zacht zwevende zang van frontman Hayden Thorpe speelt natuurlijk op dat retro-gevoel in. In 'Mecca' opent hij in heuse falsetstijl in een bed van synthesizerslagen en hobbelende drums, een rechtstreekse knipoog naar bands als Tears for Fears en Talk Talk. Wie zijn steak stevig gepeperd wil hebben, zal gegarandeerd zijn neus ophalen voor deze wilde dieren.
Maar de Britten spelen niet enkel in op die eighties-ziel, ze hebben ook stevig wat melodieuze noten en fijngevoeligheid in hun mars. Van een meer uptempo, suikerzoet 'Sweet Spot' met zijn discokeys tot een traag schuifelend, vibrerend 'Daughters' met onheilspellend diepe wavetonen en Depeche Mode-zang: keer op keer weet Wild Beasts wel naar de keel te grijpen.
Misschien even nuanceren: halfweg het album krijgt het brave communiezieltje de overhand en wordt het hippe karakter dat de vadsige opener 'Wanderlust' kenmerkte, sterk afgevlakt. Zachte, zwak hobbelende beats, glijdende synthesizertapijten en een uitgesponnen, zwevende zang maken het korte 'A Simple Beautiful Truth' een tikkeltje overbodig. Gelukkig herpakt het gezelschap zich met 'A Dogs Life' dankzij diep grollende tonen, een trage triphopbeat met rafeldrums en psychedelica van hoge fonkelgeluiden. De afwisseling tussen een droge, intieme spanningsopbouw en hemelreikende arpeggio's zorgt hier voor mooie grandeur, zonder dat de band zichzelf echt opblaast.
Dat is een beetje eigen aan deze plaat: ze prikkelt wel, maar bijt nooit. Een bijna overgeproduceerde nestwarmte zou comfort moeten bieden, maar voelt tegelijkertijd wat ongemakkelijk aan. Zo heeft Wild Beasts het allicht zelf bedoeld: een stevige haat/liefdeverhouding onder zijn aanhoorders verspreiden. Want wie eenmaal gevallen is voor de zachte melodieën van dit combo, zal door 'Present Tense' helemaal ontroerd worden. Als het virus niet bijt, kunnen hier veel beledigende termen opgeworpen worden die te maken hebben met een onderdrukte seksuele geaardheid.
