Door de jaren heen is Wilco uitgegroeid tot één van de boegbeelden van de Amerikaanse rock. Aan de vooravond van hun grote doorbraak werden ze in 2001 nochtans op straat gezet door hun label Reprise, dat 'Yankee Hotel Foxtrot' commercieel niet levensvatbaar achtte. Uiteindelijk werden ze opgepikt door Nonesuch, dat de plaat een jaar na de opnames alsnog uitbracht. Hun uitgekiende combinatie van indie, rock en country wist een gevoelige snaar te raken en de rest is geschiedenis. Hun jongste worp 'Wilco (the album)' blijkt een allesbehalve revolutionaire maar bijzonder smaakvolle zesde langspeler.
Zalvende gitaren, al dan onder een lichte distortion, en een sierlijke ritmesectie vormen de solide basis van de groep. De rest van het klankenpalet wordt ingekleurd met piano, lap steel, Fender Rhodes, mellotron en tal van andere instrumenten. De immer fijnzinnige lyriek van Jeff Tweedy biedt de luisteraar daarenboven een uitstekende leidraad. In essentie maakt Wilco elementaire rockmuziek, geschoeid op dezelfde leest waar eerder Neil Young, Bob Dylan en The Band het schoentje pasten. De groep staat met beide voeten in de Amerikaanse traditie, maar schrijft frisse, dynamische songs die geen grote gebaren nodig hebben om indruk te maken. 'Wilco (the song)' kan meteen tellen als beginselverklaring: "Wilco will love you baby", zingt Tweedy met veel overtuiging. Het indringende 'One Wing' mag bitterzoet heten, terwijl 'Bull Black Nova' gezegend is met een aan Sonic Youth schatplichtige noise-eruptie. Kiest de groep halverwege de plaat iets te makkelijk voor de automatische piloot, kan er naar het einde toe nog wel een straffe uithaal af. "Don't tell me my everlasting love is a lie", luidt het in de bloedmooie ballade 'Everlasting Everything'. Een betere afsluiter kan men zich nauwelijks indenken.
'Wilco (the album)' is misschien niet de beste plaat die Wilco ooit gemaakt heeft, maar een Wilco in goeie doen blijft beter dan het gros van zijn genregenoten. Het niveau ligt hoog, de songs glinsteren als vanouds en de plaat ademt gewoon authenticiteit uit. In afwachting van het volgende meesterwerk is dit een zoethoudertje dat kan tellen.
Meer over Wilco
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
