Na Vampire Weekend is hier opnieuw een hippe rockband uit New York die in aanmerking komt voor hype van de week. White Rabbits wordt – zoals elke blitse jonge groep uit de Big Apple – geprezen als de nieuwe Strokes of Clap Your Hands Say Yeah, maar zulke complimenten doen de groep geen recht. Debuutalbum 'Fort Nightly' beslaat een veel breder rockspectrum dan The Strokes ooit binnen oogbereik had en White Rabbits levert songs waar CYHSY in een sound blijft steken. Producer van dienst is de onvolprezen Chris Zane, die eerder al Asobi Seksu en Les Savy Fav van sonische meesterwerkjes kon voorzien.
Anno 2004 ontmoette Greg Roberts (gitaar) zijn muzikale bloedbroeder Stephen Patterson (piano) in een platenwinkel terwijl beiden studeerden aan de universiteit van Missouri. Het jaar daarop verhuisde het duo naar New York waar het drummersduo Jamie Levinson en Matt "The Duck" Clark de groep uitbreidde. Met de toevoeging van bassist Adam Russell en gitarist Alex Even was White Rabbits eindelijk klaar voor actie. Het geluid dat dit energieke zestal produceert is erg rijk en gevarieerd, maar doet nooit overdadig of volgespeeld aan. Integendeel staat de input van elk bandlid volledig ten dienste van het geheel – soms lijkt het wel alsof de Welsche indiefreaks van Super Furry Animals hun oorspronkelijke popinstincten hebben teruggevonden. Clark en Levinson verankeren de nummers in doordachte drumpatronen waartegen Patterson zijn jazzy pianoriedels laat afketsen. Roberts en Patterson, die samen de leadzang voor hun rekening nemen, hebben elk een stem die technisch gewaagd is aan het muzikale vernuft van de instrumentalisten. De plaat opent met het vinnige 'Kid on My Shoulders', een mooi voorbeeld van White Rabbits' muzikale identiteit: dit is een band die zijn enthousiasme maskeert met een laagje decadentie en evenveel houdt van hooks als van complexe arrangementen. Vervolgens doet 'The Plot' er nog een schepje bovenop: de catchy zanglijn schreeuwt "HIT" en er wordt dermate strak gespeeld dat het lijkt alsof de muzikanten eenzelfde hartslag delen. Het donkere, laconieke 'Dinner Party' komt de feestvreugde even verpesten, maar de band keert die frons meteen terug om in het dansbare 'Navy Wives'. Het uitgebalanceerde 'Fort Nightly' verzwakt geen seconde en de verschillende karakters van de songs kunnen het verbazingwekkend goed met elkaar vinden. Zo staat de zwarte humor-lounge van 'Take a Walk Around the Table' pal naast de faux-ska van 'March of the Camels' (compleet met Specials-achtige achtergrondzang zoals in 'Ghost Town'). Het titelnummer is dan weer een weelderige showcase voor het vocale talent in de groep: foutloos gedubbelde zanglijnen, driedelige harmonieën en inventieve backing vocals zijn een fluitje van een cent voor deze heren. Na de vrolijke calypso van 'Tourist Trap' lijkt het album zijn natuurlijke eindpunt te hebben bereikt, maar de Europese editie van 'Fort Nightly' is nog uitgebreid met twee bonustracks. De wat sfeerbrekende (maar niet minder sterk uitgewerkte) cafémeezinger 'Cotillion Blues' en het melancholische 'Beehive State' gelden waarschijnlijk als compensatie voor het feit dat de Amerikanen dit album vorig jaar al in hun eindejaarslijstjes kwijtkonden.
De drijvende kracht achter White Rabbits is onmiskenbaar de speelse, doordachte combinatie van dubbeldrums en piano, maar wat van 'Fort Nightly' een instant klassieker maakt is het (anonieme) songschrijverstalent van de groepsleden en de royale arrangementen waarmee ze de nummers aankleden. White Rabbits brengt onmiddellijk herkenbare songs die echter getuigen van een muzikale volwassenheid die men zelden aantreft bij beginnende combo's. Het feit dat deze debuutplaat zo'n doorwinterde, complete indruk maakt doet ergens vrezen dat White Rabbits dit hoogtepunt niet meer zal kunnen overtreffen. Zover is het echter nog niet: 'Fort Nightly' is klaar voor hyperbolische recensies en alom uitverkochte zalen.
Meer over White Rabbits
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
