Mocht de naam While Heaven Wept niet meteen een belletje doen rinkelen: het gaat hier om een relatief atypische doomband, die met dit album zowaar een live-registratie aflevert, goed voor een uur aan muziek. De opnames gebeurden – hoe kan het ook anders? - tijdens het Hammer of Doomfestival, en aan dit plaatje te horen, stonden de heren onder een goed gesternte. Dat mag ook wel, na een carrière van ongeveer twintig jaar.
While Heaven Wept is een Amerikaanse doomband, die echter flink verschilt van een act als Solitude Aeternus: de eerste gebruikt namelijk veel meer toetsenpartijen, is niet vies van een hogere dosis bombast en speelt voor een doomact vaak verrassend snelle stukken. Daardoor doen de heren en dame hun uiterste best om niet in de val te trappen van groepen die denken dat het genre enkel bestaat uit langzaam spelen. Het aardige aan deze release is dat het geluid van het geheel ontegensprekelijk top is: alle instrumenten zijn netjes te horen, het publiek is aanwezig en het lijkt alsof er weinig aan gesleuteld werd in de studio.
Qua songkeuze hebben de muzikanten een greep gedaan uit hun hele geschiedenis, maar daar mag een mens niet te veel songs van verwachten: het zijn er – intro incluis – zeven. Dat gebeurt namelijk indien een band liedjes schrijft van soms een kwartier lengte. While Heaven Wept speelt graag met contrasten tussen vrij zware gitaarpartijen en melodische toetsen, waartussen de zoetgevooisde zang van Rain Irving rondzweeft. Hij is trouwens een grote troef van de totaalklank, want dankzij zijn melancholische zang krijgt het geheel een gevoelswaarde die anders misschien zou ontbreken.
While Heaven Wept bouwt dus vrij afwisselende nummers, maar hier en daar valt het wel op dat de band bepaalde passages iets te lang rekt, waardoor een luisteraar de aandacht begint te verliezen. Dat valt al op tijdens de intro 'Vast Oceans Lachrymose', waar een enkele gitaarriedel te vaak herhaald wordt. Ook in andere nummers hadden ze misschien meer kunnen doen dan een miniem aantal melodieën of toetsenpartijen steeds te herhalen. Voor de fans geen enkel probleem, voor een leek mogelijk te saai.
De band heeft met deze plaat een mooie live-registratie afgeleverd, waar effectief een dwarsdoorsnede van hun aanbod gepresenteerd wordt. De nummers zijn an sich goed opgebouwd, maar missen geregeld een zekere graad van spanning, waardoor de aandacht kan verslappen. Daar staat tegenover dat wie geen probleem heeft met repetitieve melodieën, misschien een interessante doomact heeft ontdekt.
