Wat Transvision Vamp eind jaren ’80 zo populair maakte, was zonder twijfel het woordje ‘vamp’. Want hoewel de blonde frontvrouw dan niet echt een rockbitch kon genoemd worden, een popbitch en sekssymbool was ze des te meer. Een zwoele stem, een stoer voorkomen en suikeren liefdesliedjes hebben menig man doen wegdromen en -smelten. De cultstatus van de band zorgde echter nooit voor succes bij het groot publiek (op twee hitsingles na) en Transvision Vamp verdween van het toneel. Een onbeduidende muzikale stuiptrekking met protégé Elvis Costello en een obsscuur bandje niet te na gesproken, heeft Wendy James twintig jaar niets van zichzelf laten horen om nu plots met een soloplaat op de proppen te komen. Dat is best akelig, want de Britse ziet er enkel niet nog steeds heel erg fraai uit, maar maakt ook liedjes die iets meer volwassen klinken dan bij Transvision Vamp, maar het niveau van deze band toch met gemak evenaren.
De kleur van deze plaat is lichtroze. Maar bemerk ook de gestileerde zwart witfoto’s en een niet mis te verstane boodschap als ‘I Came Here to Blow Minds’. Dat is Wendy James ten voeten uit. De lach en de traan, liefde en bitterheid vinden elkaar in een ogenschijnlijk vlot en lichtzinnig muzikaal wereldje, dat echter vrij diep in de ziel graaft. Dertien liedjes lang wordt singer-songwriterschap verwoord in garagerock met licht punk en new wave getinte arrangementen. Noem het een gezonde knipoog naar de gouden jaren ’80, gescheurde jeansbroeken inbegrepen.
Zoiets betekent vanzelfsprekend ook een zekere dosis pathetiek. Titels als ‘New Wave Flowered Up Main Street Acid Baby’ of ‘The Moon Dead in the River’ getuigen van een misschien iets te sterk pseudo-poëtisch gehalte? Wendy James denkt er ook niet aan haar mond ook maar even te houden, waardoor haar songs tekstueel soms iets te zwaar beladen zijn. Van de andere kant krijgt een ballade als ‘Where Have You Been, So Long?’ met zijn zoete, vederlichte achtergrondzang een heerlijke diepgang dankzij frasen als “I’ve been scratching for every hard dollar. Working all day, drinking all night. Drinking all day, working all night.”
Bij momenten wordt er zelfs stevig van leer getrokken, zoals in een uitgesproken garagerocksong ‘Speedball’ dat met een scherp, edgy randje en de nodige gitaarherrie echt tot wilde uitspattingen kan leiden. Dat neemt niet weg dat de luisteraar het met ‘I Came Here to Blow Minds’ toch vooral moet stellen met een leuke, vrij intieme plaat. Memorabel of ‘mindblowing’ is dit album in geen geval, maar wie ooit zijn hart verloren heeft aan Transvision Vamp of – meer nog – Wendy James, krijgt hier zeker een leuke, onverwachte comeback voorgeschoteld.
