Mochten de Beatles samengewerkt hebben met producer Steve Albini, dan was de uitkomst waarschijnlijk 'Sirs' van Welcome geweest. Het rockkwartet uit Seattle slaagt er namelijk in om de droge, sobere sound van Albini te koppelen aan de catchy zanglijnen en harmonieën van de Britse band in haar mid-'60's periode. Wie het album beluistert, zal niet verbaasd zijn te horen dat de songs in één of twee takes opgenomen werden in de kelder van de muzikanten. Grote experimenten of hi-tech zijn op 'Sirs' immers niet te horen, eerlijkheid en directheid des te meer.
Door het soms laten brommen van de bas en de drammende gitaren krijgt de muziek soms een punky geurtje, maar de weerspannige gitaren tillen de band uit boven gemakkelijk weggeslikte punkrock: met aardig wat distortion en een scherp geluid snijden ze als een scheermesje door de songs. De riffs zijn kort en lijken soms eerder ritmische motiefjes van geluid en noise dan melodische frases. Bovendien kan Welcome er niet van beschuldigd worden breedsprakig te zijn. De tien songs op 'Sirs' klokken allemaal samen af onder de dertig minuten.
Hoewel de muziek van Welcome bezwaarlijk vernieuwend of opvallend origineel genoemd kan worden, klinkt de combinatie van droge, snedige rock en klassiek gevormde songs best boeiend, vooral omdat het kwartet de muziek van kleine haakjes en oogjes voorziet die duidelijk maken dat muziek spelen voor hen meer is dan louter amusement of therapie. Vooral in 'First' (met meer dan vier minuten de langste track op de cd) komen de muzikale ambities naar boven, wanneer een gitaar gecontroleerd uit de maat sukkelt en er later weer mooi inkruipt. Dit spelen met het metrum gebeurt ook wanneer een langere gitaarlijn wat vage accenten meekrijgt en de maatsoort mistig en haast niet meer herkenbaar wordt. Bovendien verrijkt Welcome het geluid op 'Sirs' met een strijkerachtige sample die tijdens enkele zachtere passages half bezopen komt binnengewaggeld. Hoe kort en schijnbaar onbeduidend deze fragmenten ook mogen zijn, in het geheel van een gitaarplaat zorgt de kleine kleurverandering voor een duidelijk effect.
De wereld veranderen zal 'Sirs' niet doen, maar van een leuk potje rammelende rock is nog nooit iemand slechter geworden. Zeker niet als het, zoals hier, gebeurt met een dosis artistieke ambitie.
Meer over Welcome
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
