Er zijn gegarandeerd mensen die deze band links laten liggen omwille van de naam. Dat is dan behoorlijk jammer, want zonder enige twijfel komt deze brutale portie teringherrie dubbel zo hard aan bij mensen die deze jongens wel een kans geven. Amper eenentwintig minuten speeltijd, maar wat een intensiteit die er voor in de plaats komt! Dit is protogrindcore op zijn best: luid, snel, loeihard en ongenadig!
Weekend Nachos hebben overduidelijk hun wortels in de oer-hardcore. Dat blijkt uit zowat alles dat dit schijfje kenmerkt: de lekker raggende gitaren, de opgefokte drums en de zang die laveert tussen hysterisch en woest brullend. De ongepolijste aanpak werkt wel degelijk in hun voordeel, want de behoorlijk spartaanse sound zorgt er voor dat elk bandlid goed te horen en te onderscheiden valt en niemand de totaalklank overdondert. Aan de ene kant is het wat droog misschien, maar het werkt bijzonder goed.
De band kiest er ook voor om niet constant het gaspedaal in te duwen, waarvoor ze hulde verdienen. Jazeker, de liedjes zijn soms haast geflipt kort van speelduur, maar de puik opgezette afwisseling tussen scheermesscherp snel en lomp, traag gemep is uitgekiend en laat de verveling nooit toeslaan. Het houdt vooral de luisteraars constant op hun hoede en dat de volle (of korte) speelduur lang. Opvallend is ook dat de groep niet bepaald veel albums op het conto heeft staan ondanks hun bestaan, waar sommige andere acts de ene plaat na de andere uitscheiden. Dat bewijst vooral dat Weekend Nachos kwaliteit laten primeren op kwantiteit en dat is hier goed te horen.
Een eerlijker, authentieker en rechtdoorzee-er grindcoreplaat zal moeilijk te vinden zijn. Het is hard, bruut, snel, gemeen, blaffend, snijdend en slaat iedereen volop in het aangezicht: meer redenen om Weekend Nachos leuk te vinden zijn er niet.
