Horrorpunk? What’s in the name…? De Amerikaanse shockrocker Wednesday 13 ofte Joseph Poole is bekend van de Murder Dolls, het ophefmakende project met Slipknot-drummer Joey Jordison. Inmiddels staat Poole met zijn eigen project alweer een kleine tien jaar op de planken, de gimmicks van Kiss en Alice Cooper combinerend met stoere punkmetal. De vijfde langspeler ‘The Dixie Dead’ ligt in de winkelrekken en biedt meer van hetzelfde: een combinatie van kwaliteit met gekheid.
“I’ve made up my mind, your blood I wanna suck”: het horrorgezelschap laat er weer geen gras over groeien, maar gaat met ‘The Dixie Dead’ opnieuw voor een plaat vol zware metalgitaren, bloederige taferelen en schurende griezelvocalen. Eens te meer toont Wednesday 13 zich een katje om niet zonder handschoenen te aaien, tenzij je meteen gevild wil worden.
Dertien tracks op rij (in- en outro meegeteld) gaat de band in de aanval waarbij de spichtig vervormde grunts van de beschilderde Poole zich vermengt met zwaar ronkende versterkers. ‘Get Your Grave On’ plaatst beiden in een stampend industrial-kader met extra elektronische diepgang en mokerende beats. Maar het mag gerust ook wat meer uptempo. De dubbele basdrum in ‘Hail Ming’ vermenigvuldigt ook de beukende kracht van het nummer. In combinatie met een warme en smakelijke gitaarriff, krijgt dit hoogtepunt van ‘The Dixie Dead’ de trotse uitstraling van een stadion-anthem.
Vooral opvallend is dat Wednesday 13 meer en meer het punkkarakter verzaakt om te verglijden in het voorspelbare milieu van jumpmetal. Zware riffs en een trager tempo zorgen voor meer metalen inslag en die neigt al gauw naar pathetisch gedrag. Het is wat onduidelijk is bij dit soort bands of het nu voor de grap is of werkelijk menens. De “hoe ha”-oerkreten die ‘Curse the Living’ voortdrijven of de soms overdreven graaiende stem van de frontman doen het eerste vermoeden. In dat geval gaat het om een gimmick waarin kwaliteit en energie gebundeld zitten in een sterke, overtuigende plaat die geen echt zwakke song tolereert. In het tweede geval krijgen boodschappen als “too fast for blood” of “show no mercy: destroy, destroy” een wat holle smaak. Met het herhaaldelijk uitspuwen “I’ve been drinkin’ baby, fuck you. I’ve been thinkin’ baby: fuck you” zou het gezelschap dan wel stevig over de schreef gaan.
Een gesproken filmfragment met comicstripallures halfweg, die de zwaartekracht van deze plaat even opheft, zorgt voor de nodige kwinkslag. Het intermezzo zorgt er bovendien voor dat de daaropvolgende titeltrack met zijn grimmige riff en samenzangrefrein extra krachtig overkomt.
Wednesday 13 lijkt op deze plaat wat te verdrinken in zijn eigen act. De horror wordt er te sterk op gelegd, waardoor de groep meer en meer in het vaarwater komt van gimmickbands als Rammstein. Op zich is daar niets mis mee, want knallende metal past wel bij de vervormde, scherpe stem van Joseph Poole, maar op ‘The Dixie Dead’ lijken de Amerikanen net wat te veel op veilig en voorspelbaar te spelen.
